Ο Ιωσήφ Πρίντεζης και ο Πάρις Ξυνταριανός-Τσιροπινάς κυκλοφόρησαν μόλις ένα καλοκαιρινό άλμπουμ με χιούμορ και ρυθμό, όπου η afro μουσική συναντάει την ελληνική παράδοση.
Οι Νήσων Τέκνα παντρεύουν το νεορεμπέτικο με τη ραπ
Το πρώτο κομμάτι από το άλμπουμ των Νήσων Τέκνα που άκουσα ήταν το περασμένο καλοκαίρι, όταν είχαν βγάλει το βίντεο για το «Ούζο Cowboys», ένα νησιώτικο γουέστερν με ρέγκε και κλαρίνο, που ήταν η καλύτερη έξοδος από την κατάσταση στην οποία είχαμε βουλιάξει από την αρχή της καραντίνας. Ο Ιωσήφ Πρίντεζης και ο Πάρις Ξυνταριανός-Τσιροπινάς, έμπειροι μουσικοί και οι δύο, με διαφορετική προϋπηρεσία στην ελληνική μουσική, μόλις κυκλοφόρησαν ως Νήσων Τέκνα το πρώτο άλμπουμ τους «Έργα Αφρονησιακά», με κομμάτια που δικαιολογούν τον τίτλο: έντεκα feel good τραγούδια, με χιούμορ και «αιρετική» διάθεση, με afro ρυθμούς που τους στολίζουν με ελληνικά παραδοσιακά όργανα και στοιχεία από όλο το φάσμα της ελληνικής μουσικής – φτάνοντας μέχρι τη ραπ.
Ο Ιωσήφ και ο Πάρις είναι κυριολεκτικά «νήσων τέκνα», ο Πάρις από τη Χίο, ο Ιωσήφ από τη Σύρο, όπου συναντήθηκαν μοιραία πριν από μερικά χρόνια. «Γνωριστήκαμε επειδή τα είχαμε με δύο φίλες», λέει ο Ιωσήφ, «αυτή ήταν η πρώτη μας επαφή, οπότε γίναμε κι εμείς φίλοι, κι όταν χωρίσαμε απ’ τα κορίτσια η φιλία μας παρέμεινε. Ο Πάρις είχε ένα χιπ-χοπ σχήμα παλιά, οπότε είχαμε κοινά μουσικά γούστα».
«Η αλήθεια είναι ότι ο Ιωσήφ ήταν τότε στους ΝΤΠ, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, κι εγώ ήμουν μέλος των Αντιλογία από τη Χίο, και είχαμε ήδη προσπαθήσει να κάνουμε μια συναυλία μαζί, πριν γνωρίσουμε τις δύο φίλες» λέει ο Πάρις.
«Στη συνέχεια, ο Πάρις, επειδή είναι γενικά πολυτάλαντος, είχε παίξει σε ένα βιντεοκλίπ μας (ήταν ο Τζόνι Ντεπ στο “Λουκουμάκι”), και όταν αδράνησαν οι ΝΤΠ αρχίσαμε να δουλεύουμε κομμάτια με τον Πάρι. Τα τελευταία χρόνια είπαμε να το κάνουμε λίγο πιο επίσημα, κι έτσι προέκυψαν οι Νήσων Τέκνα», προσθέτει ο Ιωσήφ.
Eίμαστε σε μια εποχή που τα δικαιώματα των ανθρώπων είτε αυτά αφορούν τα φυλετικά ζητήματα είτε οτιδήποτε άλλο είναι κάτι που μας έχει επηρεάσει πολύ. Όταν γράφουμε τα τραγούδια μας μάς απασχολεί το πώς θα ειπωθούν οι στίχοι.
Ο Πάρις ζει σήμερα στη Σύρο, ο Ιωσήφ είναι Συριανός και την επισκέπτεται συχνά, ο Πάρις έρχεται συχνά στην Αθήνα, είχαν έτσι την ευκαιρία να ετοιμάσουν τα κομμάτια από κοντά, με μπίρες και ρακές, παρότι ζουν σε διαφορετικά μέρη.
«Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στη Χίο», λέει ο Πάρις, «γενικά δεν είμαστε καλλιτεχνική οικογένεια, αλλά με την αδελφή μου, που σπουδάζει να γίνει ηθοποιός, κι εμένα κάπως έσπασε το ρόδι. Ασχολούμαι πολύ με την τέχνη του δρόμου κυρίως, η άλλη μεγάλη μου αγάπη είναι η ζωγραφική. Με την ομάδα μου, τη Really? Team, κάναμε τοιχογραφίες σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, κι αφού ήρθα στη Σύρο να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο design, μετά έφυγα για Βαρκελώνη και ξαναγύρισα στη Σύρο το 2016 για να κάνω το διδακτορικό μου. Έτσι βάλαμε και πιο σοβαρά τα θεμέλια για τους Νήσων Τέκνα. Τώρα κυρίως ασχολούμαι με το πανεπιστήμιο και προσπαθώ να τελειώσω με το διδακτορικό, είμαι στην τελική ευθεία, ασχολούμαι όμως και με τα υπόλοιπα, παίζω live μουσική στις ταβέρνες, ένα μείγμα από νεορεμπέτικο, νεολαϊκό με ραπ, κάνω τοιχογραφίες…».
«Τους ΝΤΠ λόγω οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων του Χρήστου Λάγνη τους βάλαμε στον πάγο, αλλά με τρώει συνέχεια να κάνω μουσική, είμαι σε μια μόνιμη τέτοια φάση» προσθέτει ο Ιωσήφ. «Mου αρέσει να κάνω μουσική με φίλους, το προτιμώ από το να κάνω μόνος μου, έκανα ραπ αλλά τελευταία το έχω γυρίσει στο πιο τραγουδιστό που μου αρέσει, έτσι με τον Πάρι είπαμε να κάνουμε ένα σχήμα και να προσπαθήσουμε να ενώσουμε το δικό μου παρελθόν με παραδοσιακά στοιχεία των νησιών μας. Και μαζί με τους φίλους μουσικούς που μας βοήθησαν το βάλαμε σιγά-σιγά μπροστά, χωρίς να ξέρουμε τι θα προκύψει. Ο δίσκος πήρε μορφή τα τελευταία δύο χρόνια».
«Συνειδητοποίησα ότι οι παλιοί γκραφιτάδες έχουν γίνει τοιχογράφοι και street artists και οι παλιοί χιπχοπάδες γίνονται τραγουδιστές» λέει ο Πάρις. «Και το χιπ-χοπ έχει αλλάξει τώρα πολύ, ακούς δίσκους που θεωρούνται χιπ-χοπ πια, αλλά έχουν μελωδία και τραγούδι. Τώρα ξεκινάει η μείξη της ραπ με τα νέα στοιχεία, έχει μέλλον ακόμα. Το παραδοσιακό ήταν και “ιερή αγελάδα”, δεν το ακούμπαγε κανείς, και οι μουσικοί που το έπαιζαν θεωρούσαν προσβλητικό το να το πειράξεις, να το παντρέψεις με κάποιο άλλο είδος».
«Θεωρώ ότι αυτό είναι το επόμενο στάδιο της ελληνικής μουσικής», λέει ο Ιωσήφ, «όπως παλιά ο Σαββόπουλος πειραματίστηκε με το ροκ και έφερε αυτόν τον νέο ήχο ή με το Νέο Κύμα κ.λπ., έτσι τώρα βρισκόμαστε ένα νέο στάδιο που βλέπουμε όλες αυτές τις μείξεις με τη ρέγκε, με τη ροκ, με το χιπ-χοπ, με τη ραπ, είναι κάτι που γίνεται πολύ.
Και οι άνθρωποι που άκουγαν χιπ-χοπ έχουν μεγαλώσει, μιλάμε για 40άρηδες και 50άρηδες και δεν είναι ξένη στα αυτιά τους αυτή η μείξη παραδοσιακού με ρεμπέτικο και ραπ μαζί, γι’ αυτό και έχει αρχίσει και γίνεται, ας πούμε, τάση, μόδα. Εμείς θέλαμε κάθε κομμάτι του δίσκου να έχει και μια μικρή πινελιά από αυτήν τη μείξη, μπορεί να μην υπάρχει η παράδοση σε όλα τα κομμάτια, αλλά υπάρχει κάποιο στοιχείο, ένα βιολί, μια ζαμπούνα ή λίγο λαούτο. Θέλαμε με αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσουμε μια ομοιογένεια, γιατί συνολικά τα στυλ του άλμπουμ είναι πολλά και διαφορετικά. Και έχουμε και νησιώτικο ήχο, επειδή είμαστε και παιδιά των νησιών».
«Η Σύρος έχει πολλά παιδιά που βγαίνουν και παίζουν παραδοσιακά και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο» συνεχίζει ο Πάρις. «Υπάρχει η σχολή Εν Χορδαίς & Οργάνοις που έχει φτιαχτεί με επίτιμο πρόεδρο τον Σταύρο Ξαρχάκο και μεγάλο μέρος του δίσκου μας ηχογραφήθηκε εκεί, γιατί έχει κι ένα στούντιο αρκετά σύγχρονο.
Απευθυνόμαστε σε ανθρώπους που δεν έχουν κόλλημα με τα σύνορα της μουσικής, οπότε με την ίδια λογική που θα ακούσουν χιπ-χοπ θα ακούσουν και τους Babo Koro ή τον Εισβολέα. Επειδή παίζουμε και σε ταβερνάκια και κουτουκάκια πολύ συχνά στη Σύρο, λέμε και τραγούδια με κιθάρες και μπουζούκια, χιπ-χοπ κομμάτια, κομμάτια των Active Member, π.χ. Και τα κομμάτια των Νήσων Τέκνα είναι κομμάτια που μπορούν να παιχτούν και χωρίς ηλεκτρικό ήχο. Μπορούν να παιχτούν ακουστικά. Έχουμε σκεφτεί να τα παρουσιάσουμε σε μια μεγάλη μουσική σκηνή με μπάντα, αλλά και με ένα μικρό ακουστικό σχήμα, το οποίο θα μπορούσε το καλοκαίρι να γυρίζει τα νησιά και να παίζει σε πιο μικρά μαγαζιά. Ένα όνειρό μας είναι να πηγαίνουμε στις πλατείες των νησιών στις Κυκλάδες και να παίζουμε εκεί τα κομμάτια μας».
Τους ρωτάω πόσο μεγάλο όπλο είναι το χιούμορ, ένα βασικό στοιχείο των Νήσων Τέκνα. Για τις φωτογραφίες που προμοτάρουν το άλμπουμ ποζάρουν στο κοτέτσι του Μάρκου Πρίντεζη (πατέρα του Ιωσήφ) με τις κότες της οικογένειας.
«Είναι τεράστιο όπλο», λένε, «αλλά είμαστε σε μια εποχή που τα δικαιώματα των ανθρώπων κινδυνεύουν, είτε αυτά αφορούν τα φυλετικά ζητήματα είτε οτιδήποτε άλλο, κι αυτό είναι κάτι που μας έχει επηρεάσει πολύ. Όταν γράφουμε τα τραγούδια μας μάς απασχολεί το πώς θα ειπωθούν οι στίχοι. Τα πάντα τα κάνουμε σατιρικά και με τη σκέψη ότι υποδυόμαστε έναν ρόλο, μπαίνουμε στο ύφος αυτού που γράφει τους στίχους ή του ρόλου που λέει το τραγούδι. Πολλές φορές μπορεί να παρεξηγηθεί αυτό, γιατί ο άνθρωπος που σε ακούει μπορεί να θεωρήσει ότι είναι δική σου οπτική αυτή, ότι δεν είναι απαραίτητα ένας ρόλος τον οποίον υποδύεσαι».
«Το χιούμορ είναι λυτρωτικό, ειδικά στην κατάσταση που είμαστε, βέβαια θέλει πάντα προσοχή, γιατί τα αυτιά που ακούνε μπορεί να μην έχουν και τόσο πολύ χιούμορ ή αρκετό μυαλό για να επεξεργαστούν ό,τι ακούν», λέει ο Πάρις. «Είναι και μια εποχή που με όλα τα τραγικά που συμβαίνουν, αν γελάσεις ή αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι πιο ανάλαφρο, νιώθεις κάπως τύψεις, ότι δεν συμβαδίζεις με την τραγωδία που βλέπεις γύρω σου. Τουλάχιστον εγώ το νιώθω αυτό, μια αμηχανία, υπάρχει ένα εμπόδιο που πρέπει να προσπερνάς».
«Το κοινό είναι περισσότερο ανοιχτό από ό, τι πιστεύει ο καλλιτέχνης», λέει ο Ιωσήφ. «Συνήθως το κοινό σε διαψεύδει».
«Πάντα οι στίχοι είναι τροφή για σκέψη», συνεχίζει ο Πάρις, «γι’ αυτό πρώτα απευθύνομαι στους φίλους και την οικογένειά μου, στον πολύ άμεσο και στενό μου κύκλο, για να πάρω πρώτα μια γνώμη από κει. Ο πιο μεγάλος κριτής είναι η κοπέλα μου, η οποία είναι και πολύ αυστηρή. Κάποιες στιγμές αυτολογοκρίνομαι, συμβαίνει, υπάρχουν και κομμάτια που ντρέπομαι και δεν τα δείχνω πουθενά, δεν είναι πολλά, αλλά δεν τα έχει ακούσει ποτέ το αυτί άλλου ανθρώπου.
