Ήταν πολύ περισσότεροι οι δημοσιογράφοι παρά τα μέλη του κόμματος που περίμεναν την Τζόρτζια Μελόνι στο λόμπι του ξενοδοχείου της Ρώμης στο οποίο η ίδια η αρχηγός του κόμματος Αδελφοί της Ιταλίας επέλεξε ως στρατηγείο της.
Ήταν περίπου 2 το πρωί της Δευτέρας 26 Σεπτεμβρίου όταν η Τζόρτζια Μελόνι εμφανίστηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο πίσω από το πόντιουμ και υπό τους ήχους του γνωστού τραγουδιού του Ρίνο Γκαετάνο από το 1975 «Ma il cielo e sempre piu blu».
Προφανώς όπως σημειώνει και ο απεσταλμένος της γαλλικής Le Monde στην Ρώμη το γνωστό αυτό άσμα περιγράφει την αλήθεια, διότι αυτό το έντονο γαλάζιο, αυτό το μπλε, είναι το παραδοσιακό χρώμα του συνασπισμού των δεξιών και ακροδεξιών κομμάτων της Ιταλίας από τότε που συγκροτήθηκε, το 1994.
Από την άλλη το τραγούδι περιγράφει μια νέα κατάσταση στο πολιτικό σκηνικό, αφού η Ιταλία από το βράδυ της Κυριακής προς Δευτέρα είναι προφανώς πιο μπλε από κάθε άλλη φορά.
Με πάνω από 26% των έγκυρων ψήφων το κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας πέτυχε περηφανή νίκη που του επιτρέπει μαζί με τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ιταλικής δεξιάς να σχηματίσει κυβέρνηση η οποία θα διαθέτει καθαρή και άνετη πλειοψηφία στη Βουλή αλλά και στη Γερουσία.
Ωστόσο, χωρίς διθυραμβικούς τόνους και υπερβολές και σε ένα ύφος εξαιρετικά προσεκτικό και μετρημένο, η Τζόρτζια Μελόνο απευθύνθηκε στα μέλη του κόμματος της και στους δημοσιογράφους τα χαράματα της Δευτέρας διεκδικώντας «μια κυβέρνηση που θα καθοδηγείται από το κόμμα Αδελφοί της Ιταλίας».
Είναι φανερό πως η κατάσταση στην Ιταλία θα έχει καταλυτικές επιπτώσεις σε μια Ευρώπη που ταλανίζεται από οξυμένα προβλήματα πάσης φύσεως. Οικονομικά, ενεργειακά, αμυντικά, κοινωνικά και εν κατακλείδι πολιτικά αδιέξοδα. Είναι η πρώτη φορά με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την δραματική πτώση και ήττα του μουσολινισμού που η ιταλική ακροδεξιά κατορθώνει να αναδειχτεί σε πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας. Πρόκειται για μια ιστορική στιγμή η οποία φέρνει στις μνήμες των παλαιότερων και στις σκέψεις των νεότερων που έχουν μελετήσει την ιταλική ιστορία εικόνες από ένα κατασκότεινο παρελθόν γεμάτο βία, πόνο, αίμα και ήττες.
Η Ιταλία κατάφερε να ανορθωθεί με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση δύο βασικών πυλώνων του πολιτικού σκηνικού. Μιας κεντροδεξιάς, της ιταλικής Χριστιανοδημοκρατίας και ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που είχε την τύχη να έχει ως ηγέτη την κρίσιμη εκείνη στιγμή αμέσως μετά τον πόλεμο την ιστορική φυσιογνωμία, τον Τολιάτι.
Χριστιανοδημοκρατία και Κομμουνιστικό Κόμμα κατάφεραν να σταθεροποιήσουν αυτή τη χώρα, να κλείσουν τις πληγές και να πυροδοτήσουν μια απίστευτη οικονομική ανάπτυξη η οποία έφερε την Ιταλία σε σημείο να πρωταγωνιστήσει στη μεταπολεμική Ευρώπη.
Ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα, που στη συνέχεια μετουσιώθηκε στην ευρωπαϊκή κοινή αγορά για να καταλήξει, με την Ιταλία πάντα πρωταγωνιστή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το μεταπολεμικό οικοδόμημα το οποίο με τόσο πάθος υπηρέτησαν γίγαντες της πολιτικής ζωής της Ιταλίας, δίνοντας ακόμη και τη ζωή του, όπως ο πρόεδρος της Χριστιανοδημοκρατίας, Άλντο Μόρο, που έπεσε από τις σφαίρες των Ερυθρών Ταξιαρχιών αλλά και ο ιστορικός ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας Ενρίκο Μπερλινγκουέρ ο οποίος τόλμησε να αποδεχτεί το περίφημο «compromesso storico» δηλαδή τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ δεξιάς και αριστεράς προκειμένου να προχωρήσει η Ιταλία στο νέο κόσμο που ανέτειλε.
Αυτό το οικοδόμημα απειλεί εκ βάθρων η επανεμφάνιση της ακροδεξιάς με τη σημαία του αντιευρωπαϊσμού και τα ξενόφοβα συνθήματα και τις ιδεολογίες που αν επικρατήσουν θα επιστρέψουν την Ιταλία σε σκοτεινές εποχές του παρελθόντος. Ιδεολογίες που αφορούν τη θέση της γυναίκας, τα θέματα της εκπαίδευσης, τις εργασιακές σχέσεις, της δημοκρατίας στην καθημερινή ζωή και της ελευθερίας ως προς την σκέψη, την έκφραση και τη διατύπωση των απόψεων.
