Ας μεριμνήσουμε πριν πάθουμε ξανά ότι το 2010... (Του Κώστα Χλωμούδη)

Τα δύο μεγάλα προβλήματα, δημόσιο χρέος και ασφαλιστικό, συνεχίζουν να μας απειλούν και να μας ξαναχτυπούν επικίνδυνα την πόρτα…

Το χρέος αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερο από αυτό του 2010…

Προφανώς και η δομή του είναι διαφορετική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εφόσον συνεχίσουμε έτσι θα παραμείνει και διαχειρίσιμο…

Όσο και αν οι κυβερνητικοί παράγοντες, επενδύουν στο αφήγημα για την συμβολή του Ταμείου Ανάκαμψης, γνωρίζουμε ότι αυτό δεν αρκεί για τη σωτηρία της χώρας…

Η σημερινή κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ξοδέψει και σωστά κατά τη γνώμη μου, αλλά το κάνει χωρίς δικαιοσύνη και με μπόλικη μεροληψία υπέρ συγκεκριμένων, δομημένων, πελατειακών συμφερόντων… Είναι πλέον εντοπίσμενα και δεν μπορούν να κρυφτούν…

Δυστυχώς, παρά την οδυνηρή δεκαετία και η σημερινή κυβέρνηση, αρνείται τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές…

Αν συνεχίσουμε έτσι δυστυχώς θα ζήσουμε πάλι ένα νέο 2010…

Η χώρα, με συντηρητική ηγεμονία, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την ανάγκη αντιμετώπισης του δημογραφικού και της γήρανσης του πληθυσμού…

Αυτά αντιμετωπίζονται ή με πολιτική υποστήριξης των νέων ανθρώπων, να μείνουν εδώ και να κάνουν οικογένεια ή να αναπτυχθεί επιθετική πολιτική ένταξης των μεταναστών στην αγορά εργασίας ή μέτρα και για τα δύο μαζί…

Η πολιτική που εκφράζεται από την κυβέρνηση, επί του παρόντος, δεν είναι μόνο η “αντιπάθεια” στους μετανάστες, εν γένει, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τους νέους…

Για να αντιμετωπιστούν αυτοί οι μεγάλοι κίνδυνοι της χώρας μας, απαιτείται εθνικό σχέδιο, με ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις…

Σε αντίθεση με την κυβερνητική επιλογή, μιας και αυτή ορίζει το πλαίσιο και επιβάλλει κλίμα, χρειάζεται προσπάθεια αποκλιμάκωσης της πολιτικής πόλωσης…

Στη νέα φάση της παγκοσμιοποίησης, με στοιχεία αποπαγκοσμιοποίησης, όπως εξελίσσεται από τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας, η χώρα πρέπει να βρει την περπατησιά της, με τις αντιθέσεις που διασφαλίζει η αστική μας δημοκρατία δυτικού τύπου, αλλά εντός συμπεφωνημένου εθνικού σχεδίου…

Ο ρόλος συλλογικοτήτων αλλά και του/της κάθε/μιας από όσους διεκδικούμε δημόσιου λόγο θα είναι σημαντικός…