Η Ελλάδα συνεχίζει να τελεί υπό την απειλή πολέμου. Αποτελεί λοιπόν ντροπή, “Εθνικό όνειδος”, η είδηση ότι, δημοσκοπικά, ένας στους τρεις Έλληνες εμφανίζεται να “κατανοεί” τους λόγου που επικαλείται ο Πούτιν για να δικαιολογήσει τη βάρβαρη επέμβαση στην Ουκρανία. Το “κατανοώ” εκλαμβάνεται ως “δικαιολογώ”. Άραγε, αν η Τουρκία επιτεθεί στην Πατρίδα μας, αυτό το 34%, θα δείξει την ίδια “κατανόηση”;
Το 1999, όταν οι Νατοϊκοί βομβάρδιζαν, (εξ ίσου βάρβαρα) τη Σερβία, ο Ελληνικός Λαός, σχεδόν σύσσωμος (ποσοστό 94%), βρισκόταν στα “κάγκελα”.
΄Ολες οι πολιτικές δυνάμεις, οι Ιεράρχες, οι νεολαίες όλων των Κομμάτων, ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος, χωρίς δισταγμό, χωρίς το ένοχο “ναι μεν αλλά”, καταδίκαζαν δημόσια, με σθένος και οργή, τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς. Οι Έλληνες, σε ποσοστό που άγγιζε το 70%, ζητούσαμε να οδηγηθεί ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Κλίντον στο Διεθνές Δικαστήριο ως εγκληματίας πολέμου. Αυτά τότε, ως σύγκριση με το σήμερα που θλίβει.
Ποιοί όμως μπορεί να συναποτελούν αυτό το “Εθνικό όνειδος” τoυ 34%;
Προφανώς λίγοι καλοπροαίρετοι συμπατριώτες που “τσίμπησαν” στην καλοστημένη Ρωσική προπαγάνδα. Απο κοντά, οπαδοί ακροδεξιών και ναζιστικών μορφωμάτων καθώς και ακροαριστερών έως αριστερών κομματιδίων που δείχνουν να μισούν και να απεχθάνονται ό,τι το δυτικό και, γενικά, τη “Δύση”. Δυστυχώς, στο 34% περιλαμβάνονται και αρκετοί θρησκευόμενοι οι οποίοι, τυφλωμένοι από αντιδυτικό φανατισμό, δήθεν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, στηρίζουν τον όμοιό τους, τον επίσης δήθεν “Χριστιανό” Πούτιν !!
Υπάρχει βέβαια και η ομάδα των, εξ επαγγέλματος, συμφεροντολόγων Πουτινόφιλων.
Ο Πούτιν, όπως και ο Ερντογάν, διοικούν τις Χώρες τους αυταρχικά. Ο πρώτος έχει όνειρο την ανασύσταση της μεγάλης τσαρικής Ρωσίας. Ο δεύτερος πασχίζει να αναστήσει την, πάλαι ποτέ, πανίσχυρη Οθωμανική αυτοκρατορία.
Είναι φυσικό, Χώρες που νοιώθουν ότι απειλούνται από Ρωσία και Τουρκία, να εξοπλίζονται και, ταυτόχρονα, να ζητούν προστασία μέσω συμμαχιών. Ειδικά αυτό συμβαίνει με Χώρες του παλαιού Σοβιετικού, κομμουνιστικού μπλοκ που νοιώθουν την απειλή του Πούτιν. Ο τελευταίος, έχει ήδη να επιδείξει, απροκάλυπτες επεμβάσεις σε Τσετσενία (1999), και Γεωργία (2008).
Το 2014 απέσπασε βίαια από την Ουκρανία την Κριμαία και, έμμεσα, την περιοχή του Ντονμπάς. Από το 2015, οι Ρώσοι δρουν στρατιωτικά στη Συρία βομβαρδίζοντας τους αντιπάλους του δικτάτορα Άσαντ.
Ο Πούτιν επίσης, από ετών “έχει βάλει πόδι” στη Λιβύη, λίγα μόλις μίλια νότια τριών Ευρωπαϊκών Κρατών της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Μάλτας.
Αυτά όλα που προαναφέρθηκαν, κυρίως η στρατιωτική παρουσία του Πούτιν στα νότια της Ευρώπης, εξηγούν γιατί, Σκανδιναυικές Χώρες και Χώρες της Βαλτικής και της Μαύρης Θάλασσας, στρέφονται προς τους Δυτικούς ζητώντας προστασία. Η τωρινή βάρβαρη επέμβαση στην Ουκρανία, απέδειξε πόσο δίκιο έχουν αυτές οι Χώρες όταν εκδηλώνουν την ανησυχία τους για, εκ νέου, υποδούλωσή τους στη Ρωσία.
Τυχόν απόλυτη και ανώδυνη επιτυχία του Πούτιν στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας χωρίς υπολογίσημη “ζημιά” της Ρωσίας, θα ανοίξει τον “ασκό του Αιόλου”. Θα ακολουθήσουν πολύ χειρότερα.
Κάνουν λάθος όσοι, τρομαγμένοι, βλέποντας τηλεοπτικά την ισοπέδωση των Ουκρανικών πόλεων, τους χιλιάδες νεκρούς και τα κύματα των προσφύγων, αναρωτιούνται γιατί δεν παραδίδονται οι Ουκρανοί μήπως και έτσι “σώσουν” τη Χώρα και τη ζωή τους. Με άλλα λόγια, ζητούν από τους Ουκρανούς να σταματήσουν να αμύνονται. Να καταθέσουν τα όπλα ! Να ντροπιαστούν διεθνώς.
Αγαπητοί αναγνώστες, στη ζωή τα πάντα κερδίζονται και επίσης διατηρούνται με θυσίες και αγώνες. Το έχουν αποδείξει οι πρόγονοί μας. Χαμένοι αγώνες δεν υπάρχουν. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι, “χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν δίνεται”. Οι Ουκρανοί σήμερα, με τρόπο απρόσμενο, δείχνουν να αγωνίζονται “υπέρ βωμών και εστιών”. Χωρίς ίσως να το έχουμε αντιληφθεί, αγωνίζονται και για τη δική μας ελευθερία και ανεξαρτησία. Αποτελούν φωτεινό παράδειγμα. Γι’ αυτό και δικαιούνται τον θαυμασμό και την πλήρη στήριξή μας.
Και τούτος ο πόλεμος, αργά ή γρήγορα, θα τελειώσει. Όχι όμως, ντροπιαστικά για τον ελεύθερο κόσμο και την αξιοπρέπεια κάθε Λαού, κάθε ανθρώπου ό,που γης.
Υ.Γ.: Σεβαστό βέβαια παραμένει το δικαίωμα στην οποιαδήποτε άποψη. Ακόμη και αν δεν μας αρέσει. Αυτό όμως δεν καταργεί το έτερο δικαίωμα, της άσκησης κριτικής σε κάθε άποψη. Και τα δύο δικαιώματα, είναι πλήρως διασφαλισμένα μόνο στις Δημοκρατίες δυτικού τύπου.
Βροντάδος 27 Μαρτίου 2022
