Αν και πολυγραφότατος, ο Γιάννης Μακριδάκης καταφέρνει σε κάθε του βιβλίο να υπάρχει ένα εντελώς ξεχωριστό εύρημα –κέντρο ανάπτυξης της ιστορίας του–, ενώ παράλληλα έχει δημιουργήσει το δικό του συγγραφικό σύμπαν – ένα νησί στο οποίο τα διάφορα εκεί τεκτενόμενα αντανακλούν καταστάσεις της ελληνικής πραγματικότητας.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως ο Μακριδάκης καταγράφει την σημαντική είδηση μετατρέποντάς την σε μυθιστόρημα και με αυτό τον τρόπο προσφέρει στην επικαιρότητα το βάθος μιας λογοτεχνικής υπόστασης.
Το τελευταίο μυθιστόρημά του έχει μια γεύση ψυχολογικού θρίλερ και παράλληλα στηρίζει τη λύση του σε πρόσφατες κοινωνικές συνθήκες έτσι όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί από την ύπαρξη του covid19. Αφηγητής ο Ζαχαρίας Μελιτάκης, ένας νέος άνδρας που έχει σπουδάσει γεωπονική και ο οποίος κατάγεται από ένα νησί. Εκεί, ο από την πλευρά της μητέρας παππούς, του έχει κληροδοτήσει ένα μεγάλο κτήμα και είναι το μέρος όπου για χρόνια –από τον καιρό που ο Ζαχαρίας ήταν παιδί– περνούσε οικογενειακώς τα καλοκαίρια του. Ο πατέρας του είναι ναυτικός με ιδιαίτερη έφεση στα γράμματα, αλλά και με μια έντονη τάση παρέμβασης στη διαμόρφωση του μέλλοντος των παιδιών του.
Ενδιαφέρουσα γραφή – λυρική άλλοτε, άλλοτε αυτοσαρκαστική, πολύ συχνά σκληρή. Πάντα χειμαρρώδης.
Κάποιο καλοκαίρι καταφέρνει να «φυτεύσει» στον έφηβο Ζαχαρία την ιδέα πως θα άξιζε μεγαλώνοντας να γίνει συγγραφέας. Είναι μια ιδέα που βρίσκει πρόσφορο έδαφος να καρπίσει μιας και ο νεαρός είναι μέσα στη θλίψη και σε μια έντονη έλλειψη αυτοεκτίμησης έπειτα από μια ερωτική απογοήτευση.
Αλλά καθώς τα χρόνια θα περνούν, όλοι θα έχουν ξεχάσει εκείνη τη παρέμβαση του πατέρα, ο Ζαχαρίας θα τελειώσει τη Γεωπονική και θα αποφασίσει να περάσει μόνος ένα διάστημα στο κτήμα, προσπαθώντας μάλιστα να το καλλιεργήσει. Τότε όμως ένα γεγονός θα αλλάξει όλη του τη ζωή.
Ένας εκδοτικός οίκος θα του τηλεφωνήσει για να τον ενημερώσει πως δέχεται να του εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων που τους είχε προτείνει. Το ζήτημα όμως είναι πως ο ίδιος ο Ζαχαρίας δεν είχε καταθέσει προς έγκριση κανένα έργο του, αφού άλλωστε τίποτε δεν είχε γράψει, και το σχέδιο να γίνει συγγραφέας θεωρούσε πως ήταν μια εφηβική του αντίδραση.
Τι ακριβώς έχει συμβεί; Ποιος είναι εκείνος που καθοδηγεί έναν άνθρωπο και μέσα από αυτόν βιώνει το όνειρο που ο ίδιος δεν είχε αποφασίσει –ή και τολμήσει– να πραγματώσει;
Πάνω σε αυτόν τον καμβά, ο Μακριδάκης σχεδιάζει με λεπτές όσο και λεπτομερείς καταγραφές ενδοοικογενειακές σχέσεις, προσπάθειες γονεϊκών ελέγχων, επιδερμικές, καταναλωτικές κοινωνικές συναναστροφές και στήνει την πλεκτάνη ενός ψυχολογικού θρίλερ, ενώ παράλληλα τοποθετεί απέναντι σε αυτήν την αγχωτική κατάσταση, την ηρεμία και τον πλούτο συναισθημάτων που η Φύση μπορεί να προσφέρει. Ενδιαφέρουσα γραφή – λυρική άλλοτε, άλλοτε αυτοσαρκαστική, πολύ συχνά σκληρή. Πάντα χειμαρρώδης.
* Ο ΜΑΝΟΣ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ είναι συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο, «Οι σκιές της Κλυταιμνήστρας» (εκδ. Πατάκη).
Απόσπασμα από το βιβλίο
«Σε λίγο είχα πάρει την απόφασή μου. Είχα μεγάλη ανάγκη εκείνη την περίοδο να επικοινωνήσω με άλλα πλάσματα μάλλον και όχι πλέον με τους ανθρώπους. Να αποκτήσω σχέσεις αληθινές και ειλικρινείς, όχι πια υποκριτικές και βασισμένες πάνω σε ένα ζωτικό και θεμελιώδες ψεύδος». (σελ. 194)
