Σήμερα ίσως είναι η σημαντικότερη μέρα που βιώνει το νησί σε σχέση με το προσφυγικό μεταναστευτικό ζήτημα.
Μία κοινωνία που από την πρώτη στιγμή απέδειξε την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά της. Η Χίος ένα νησί με πλούσια ιστορία που μοσχοβολά μαστίχα και ναυτοσύνη εκτός από σταυροδρόμι πολιτισμών τα τελευταία χρόνια βρέθηκε να είναι και σταυροδρόμι ξεριζωμένων και κατατρεγμένων ανθρώπων.
Η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη στην υποδοχή της πρώτης περιόδου έδειξε τι πραγματικά έχει ο Χιώτης μέσα του και πώς αισθάνεται τον άνθρωπο. Ποιος δε θυμάται το μεγάλο κίνημα υποστήριξης σε όλους αυτούς τους «παράξενους επισκέπτες». Ποιος δε θυμάται τα συσσίτια μέσα στον κήπο, τα ρούχα, τις κουβέρτες, τα παιχνίδια των παιδιών! Ποιος δε θυμάται το στήσιμο των σκηνών από ανθρώπους του έβαλαν μες στην καθημερινότητά τους και την ευθύνη της φροντίδας αυτών των ανθρώπων.
Η πολιτεία απούσα, το κράτος απροετοίμαστο και η αυτοδιοίκηση, ο εγγύτερος θεσμός, ενεργητικά ανήσυχος προσπαθούσε να συντονίσει. Πολλοί είπαν τότε ότι από δω και πέρα και για πολλά χρόνια, την πολιτική μοίρα του τόπου θα την καθορίζουν, οι εξελίξεις στο προσφυγικό μεταναστευτικό ζήτημα.
Ένα ζήτημα που στον πυρήνα του δε μας αφορά, γιατί οι άνθρωποι αυτοί μας βλέπουν ως πέρασμα από την κόλαση στον «παράδεισο», από την πείνα και την εξαθλίωση στον «πολιτισμό»(;) και την «ελευθερία»(;) Οι άνθρωποι αυτοί μας χρειάζονται, όπως τα αποδημητικά χρειάζονται τα περάσματα και τα στασίδια, στην πορεία τους μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.
«Είναι λάθος η υπέρμετρη αλληλεγγύη γιατί στην πορεία θα κάνει κακό και σε αυτούς τους ανθρώπους αλλά και στην τοπική κοινωνία» βρέθηκαν πολλοί να λένε τότε, και οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν «ξενοφοβικοί» «φασίστες».
Αρκετοί, ρεαλιστές, με ανεπτυγμένο κοινωνικό και πολιτικό κριτήριο επισήμαναν τότε ότι αυτό το προσφυγικό μεταναστευτικό ρεύμα αποτελεί για το «απάνθρωπο» σύστημα, την πλούσια πρώτη ύλη για εκμετάλλευση και κέρδη. Τότε, υπήρχαν οι άνθρωποι αυτοί, τα έλεγαν, αλλά ήταν μειοψηφία στην τοπική κοινωνία, η οποία όπως ήταν λογικό και ανθρώπινο μπροστά της έβλεπε τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία.
Πέρασαν τα χρόνια και το σύστημα της εκμετάλλευσης βρήκε τη χρυσή ευκαιρία του.
Γεωπολιτικά παιχνίδια και εργαλιοποίηση, μηχανισμοί εμπορευματοποίησης της ανθρωπιάς, εταιρείες, έργα, εκατομμύρια συμβάσεις, πολιτική εκδούλευση και εκμετάλλευση, άνθισαν και συνεχίζουν να ανθίζουν. «Στοιβάξτε τους εκεί, στην άκρη της Ευρώπης, σε αυτήν τη «άχρηστη» και «αμφισβητούμενη» περιοχή. Μην αλλάξετε όμως τίποτα… η μηχανή καλά δουλεύει. »
Τη δεν υπολόγισαν όμως;
Δεν υπολόγισαν ότι η κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους που νιώθουν, διαισθάνονται, αγωνιούν, παλεύουν και μπορούν να οργανώνονται και να αντιδρούν, άλλωστε το απέδειξαν με την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά τους όλα αυτά τα χρόνια.
Αυτό δεν μπόρεσαν να υπολογίσουν και σήμερα βρίσκονται μπροστά στο μεγαλύτερο των τελευταίων χρόνων ενωτικό κίνημα της κοινωνίας ενάντια στα σχέδια τους που θέλει να εγκλωβίσει μόνιμα την αθλιότητα στο νησί.
Αυτή η αντίδραση, αυτή η αντίσταση, ΟΛΩΝ πλέον, δεν κρίνεται σήμερα, έχει ήδη κριθεί, απλά σήμερα στο συλλαλητήριο επιβεβαιώνεται τελεσίδικα.
