Από όλες τις κυβερνήσεις, εδώ και δεκαετίες, εφαρμόσθηκε αδιάκοπα και με ζήλο μοντέλο διοίκησης στον κρατικό μηχανισμό, υπουργικού συγκεντρωτισμού και αναξιοκρατικής εύνοιας που διέλυσε τν συνοχή του και υπονόμευσε την αποτελεσματικότητά του.
Και έτσι το Κράτος ‘’κρασάρει’’ στα δύσκολα με συμπτώματα εγκεφαλικού: δυσλειτουργία μελών, αδυναμία συνεννόησης, παραλυσία.
Με δυο λόγια: Το ‘’αγχωμένο, θνησιγενές και υδροκέφαλο’’ υπουργικό επιτελικό γραφείο στελεχώνεται από οικείους του υπουργού μετακλητούς υπαλλήλους, άπειρους στη ‘’γεωγραφία’’ και το αντικείμενο του Υπουργείου και κυρίως ανερμάτιστους από τα στοιχεία που συνθέτουν ένα αποτελεσματικό επιτελικό μηχανισμό διοίκησης των υφισταμένων κλιμακίων: κοινή διαδρομή, κοινή κουλτούρα, δεσμοί και κύρος σφυρηλατημένα σε δράσεις κλπ.
Αν η πρόσληψη μετακλητών είχε ως αποστολή την υποστήριξη των εκτός υπουργικών καθηκόντων δραστηριοτήτων του Βουλευτή-Υπουργού δε θα υπήρχε μείζον πρόβλημα ιδιαίτερα αν το μισθολόγιο δεν επιβαρύνει τους φορολογουμένους.
Όμως δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στους μετακλητούς ανατίθεται η εποπτεία Διευθύνσεων και Γενικών Διευθύνσεων των Υπουργείων πρακτική που ουσιαστικά καταργεί την υπηρεσιακή πυραμίδα, λειτουργεί ως φραγή άμεσης επικοινωνίας υπηρεσιακών και πολιτικής ηγεσίας και τελικά εξανεμίζει τη συσσωρευμένη υπηρεσιακή γνώση και εμπειρία για τη λήψη των βέλτιστων πρακτικών και αποφάσεων στην κρίσιμη ώρα.
Απελπιστικά οδυνηρό ότι, μόλις το υπουργικό επιτελείο αρχίσει να αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα παραδίδει στους επόμενους κ.ο.κ.
Ο υφιστάμενος σήμερα δημόσιος τομέας από την κορυφή μέχρι τη βάση έχει γαλουχηθεί και λειτουργεί στο πνεύμα της ‘’σχολής’’ διοίκησης επιτελείου μετακλητών, συνδικαλιστικής και αναξιοκρατικής εύνοιας .
Συνέπεια: εξασθένιση κινήτρου και λήψης πρωτοβουλιών, βελτίωσης και αποδοτικότητας, χαλάρωση της επιρροής υπερκειμένων προς τα υφιστάμενα κλιμάκια, κατάρρευση της ιεραρχικής πυραμίδας και εν τέλει αδυναμία επίτευξης αντικειμενικών στόχων.
Γι’ αυτό καταρρέει το ‘’κράτος’’ στα δύσκολα και γι’ αυτό πάντοτε προστρέχει να μαζέψει τα χειρότερα στους πιο συνεκτικά δομημένους οργανισμούς όπως ο στρατός.
Τα καράβια διαπλέουν ωκεανούς δίχως ο Πλοίαρχος ακόμα και σε τυφώνες να πιάνει ούτε δευτερόλεπτο το πηδάλιο, χαράζει πορεία και κατευθύνει το ιεραρχημένο και εκπαιδευμένο για τη δουλειά του πλήρωμα.
Το ελληνικό και υπέρογκα κοστοβόρο κράτος με βεβαιότητα θα συνεχίσει να κρασάρει όσο διατηρείται το μοντέλο που προαναφέραμε στη δημόσια διοίκηση, υπουργεία και τοπική αυτοδιοίκηση.
Την ανάγκη ανασυγκρότησης την αισθάνονται όλοι. Η διαρκής αναβολή οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχει άμεσο «πολιτικό ταμείο».
Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης
Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.
