Τα Ψαρά είναι γνωστά στο πανελλήνιο για τη ναυτική τους παράδοση, το ηρωικό κατόρθωμα του Κανάρη, την αυτοθυσία του μάχιμου και άμαχου πληθυσμού τους ενάντια στις ορδές του πανίσχυρου Ιμπραήμ τον Ιούλιο του 1824. Τα Ψαρά δεν είναι γνωστά για τις επιδόσεις των μελισσών τους.
Σε απόσταση μισού ναυτικού μιλίου από τα Ψαρά βρίσκονται τα ακατοίκητα Αντίψαρα. Γεμάτα αγριοκούνελα και λαγούς, με βραχώδεις απότομες ακτές όπου φωλιάζουν τεράστιες χελώνες και επιθετικές φώκιες, τα Αντίψαρα προσφέρουν στους καλοκαιρινούς επισκέπτες θαυμάσιες παρθένες παραλίες και την ασταμάτητη ησυχία της θάλασσας και του ανέμου που τα αγκαλιάζουν. Προσφέρουν επίσης το πλούσιο, ανθηρό θυμάρι του άγονου Αιγαίου, θησαυρούς από μυριάδες αγριολούλουδα και κάτασπρα κρινάκια της θάλασσας που ανοίγουν τα βελούδινα πέταλά τους στις ζεστές αμμουδιές αφού πέσει ο ήλιος.
Οι μέλισσες των Ψαρών γνωρίζουν πολύ καλά τον αυτοφυή παράδεισο των Αντιψάρων. Με ηρωικό θάρρος και επιμονή, οι Ψαριανές μέλισσες δεν διστάζουν να εξοπλιστούν και να αντιπαλέψουν τους αντίξοους ανέμους του πορθμού που τις χωρίζει από την ευτυχία. Ο οπλισμός τους συνίσταται στην επιλογή μιας πολύ μικρής πέτρας την οποία αγκαλιάζουν με τα πόδια τους. Η μικρή στρόγγυλη πέτρα χρησιμεύει σαν έρμα καθ’ όλο τον επικίνδυνο εναέριο διάπλου. Μόλις φτάσουν στα Αντίψαρα, οι μέλισσες απορρίπτουν το πετραδάκι τους και χάνονται στον παράδεισο του θυμαριού και των αγριολούλουδων. Γεμίζουν το σώμα τους νέκταρ και σιγά σιγά βαραίνουν. Χορτασμένες και βαρύτερες, παίρνουν τον δρόμο του γυρισμού χωρίς άλλο φορτίο, προσηλωμένες στη φυσική πυξίδα της μητρικής κυψέλης. Ετσι επιστρέφουν στα Ψαρά, πολλές φορές κάθε μέρα, ακάματες εργάτριες του οικογενειακού τους εργοστασίου κηρήθρας και μελιού.
Η ζωή μιας μέλισσας δεν διαρκεί περισσότερο από λίγους μήνες και εμπνέεται αποκλειστικά από τη χαρά της δημιουργίας. Οι μέλισσες των Ψαρών διαθέτουν σίγουρα πρόσθετες ικανότητες πλοήγησης, κληρονομημένες κατά πάσα πιθανότητα από τον Κωνσταντίνο Κανάρη.
Μιχάλης Μόσχος
