Τον κώδωνα του κινδύνου κρούουν οι ψυχολόγοι για την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκονται τα παιδιά και οι έφηβοι μετά από έξι μήνες καραντίνας λόγω των υγειονομικών μέτρων του κορονοϊού.
Τα παιδιά επέστρεψαν στα θρανία μετά από πολύμηνη καραντίνα στο σπίτι κουβαλώντας μαζί τους σύνδρομα εγκλεισμού που δε διαφέρουν και πολύ από τα χαρακτηριστικά της αποκαλούμενης «ασυλοποίησης» που παρατηρείται σε άτομα που είναι για πολύ καιρό κλεισμένα σε ιδρύματα.
H ασυλοποίηση
«Η λεγόμενη ασυλοποίηση παρατηρείται σε άτομα που έχουν εγκλειστεί για καιρό και έχουν χάσει την ικανότητα τους να ενταχθούν στο περιβάλλον που ήταν νωρίτερα πριν τον εγκλεισμό τους. Ειδικά όταν σε αυτό το χρονικό διάστημα έχουν υπάρξει και αναπτυξιακές αλλαγές όπως συμβαίνει στους εφήβους τότε τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα. Για αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και παρατηρητικοί και ειδικά στα παιδιά που δεν έχουν ευρύ περιβάλλον, δεν έχουν αδέλφια και έχουν και αναπτυξιακές αλλαγές λόγω εφηβείας», δήλωσε στο ethnos.gr η ψυχολόγος παιδοψυχολόγος ψυχοθεραπεύτρια Σταυρούλα Σεφ.
Εικονικό περιβάλλον μέσω webex
Όπως τονίζει η περίοδος αυτή είναι ουσιαστικά μία επανένταξη των παιδιών και των εφήβων και για αυτό οι γονείς θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί απέναντι στις αντιδράσεις των παιδιών: «Τα παιδιά μπορεί να έκαναν μαθήματα μέσω webex αλλά σε καμία περίπτωση δεν εξισώνεται με τη δια ζώσης διδασκαλία και τη διαδραστικότητα του σχολείου. Η πολύμηνη λειτουργία μέσω του webex προσάρμοσε τα παιδιά σε ένα νέο εικονικό περιβάλλον και τώρα που καλούνται να επιστρέψουν στην πραγματικότητα είναι διστακτικά, έχουν αναστολές, αγωνίες και σε πολλές περιπτώσεις φόβο και άγχος είτε για τη μαθησιακή τους επάρκεια είτε για την φυσική τους παρουσία. Είναι σα να πηγαίνουν για πρώτη φορά σχολείο. Αυτό συμβαίνει και στους ενήλικες όταν μείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός εργασίας αλλά το μόνο θετικό είναι πως τα παιδιά έχουν πιο γρήγορη προσαρμογή από τους ενήλικες».
Ξεχάστε τους βαθμούς
Ο ρόλος των γονέων είναι πολύ σημαντικός και θα πρέπει να αφήσουν τα παιδιά να εκφράσουν τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους: «Καλό είναι οι γονείς να μην πιέσουν τα παιδιά για μαθησιακές επιδόσεις. Να μην εστιάσουν στα επιτεύγματα. Δεν είναι η σωστή περίοδος για να ζητήσουμε από τα παιδιά να φέρουν βαθμούς, ούτε να μάθουν στο σχολείο με τον τρόπο που λειτουργεί. Πρέπει να γίνουν άλλα πράγματα αυτή την περίοδο. Θα πρέπει οι γονείς να εστιάσουν το ενδιαφέρον τους στην επικοινωνία με τα παιδιά. Θα πρέπει να ακούσουν τα παιδιά. Δεν θα πρέπει να τους δίνουν άμεσα καθησυχαστικές λύσεις στις ανησυχίες τους. Πρέπει να αφήσουν τα παιδιά να εκφραστούν και σταδιακά να τα οδηγήσουν να ακούσουν και να αντιληφθούν ομαλά τους τυχόν παραλογισμούς που έχουν. Με άλλα λόγια θα πρέπει τα παιδιά να εξωτερικεύσουν όσα τους απασχολούν και μετά να τους δώσουμε λύσεις».
Η ανακύκλωση του άγχους
Ένα ακόμα ανησυχητικό φαινόμενο που παρατηρήθηκε σύμφωνα με τη Σταυρούλα Σεφ είναι η ανακύκλωση του άγχους: «Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο. Το άγχος ανακυκλώνεται και γίνεται αγχωτική καθημερινότητα στα παιδιά. Για παράδειγμα μπορεί να καταργήθηκαν οι προαγωγικές εξετάσεις αλλά τα παιδιά συνεχίσουν να έχουν άγχος για τα διαγωνίσματα, για το πως θα επιστρέψουν στα θρανία, για το πως θα φαίνονται στους συμμαθητές τους, για το εάν θα αρέσουν, για το εάν θα έχουν και πάλι τις παρέες τους. Τα πάντα είναι καινούργια για τα παιδιά διότι το διάστημα που έμειναν στην καραντίνα ήταν πολύ μεγάλο. Αυτό είναι ασφυκτικό και τρομακτικό για τα παιδιά και χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη διαχείριση από τους γονείς».
«Με ανησυχούν τα παιδιά της Γ’ Λυκείου»
Μία πολύ κρίσιμη ηλιακή ομάδα είναι τα παιδιά της Γ’ Λυκείου που σε περίπου 40 ημέρες θα κληθούν να δώσουν πανελλήνιες εξετάσεις που θα κρίνουν όλους τους κόπους τους: «Υπάρχουν ορισμένα θετικά στοιχεία σε αυτή τη γενιά των παιδιών αλλά και πολλά αρνητικά. Στα θετικά ας πούμε πως ήταν το μεγάλο χρονικό διάστημα που ήταν στο σπίτι και δεν είχαν μετακινήσεις. Θεωρητικά είχαν περισσότερο χρόνο για διάβασμα. Από την άλλη όμως απομονώθηκαν εξαιρετικά από τους φίλους τους, είχαν κοινωνικές δυσκολίες και πέρασαν μεγάλο χρόνο της εφηβείας τους στο σπίτι. Στην εφηβεία οι παρέες, η κοινωνική ζωή και οι παρέες με τους συνομήλικους είναι το πιο σημαντικό πράγμα από οποιαδήποτε ηλικία. Στο απόγειο της εφηβείας τους και έχουν και νιώθουν σοβαρές πιέσεις και αυτό είναι κάτι που με ανησυχεί πολύ. Είναι κάτι που θα το διαπιστώσουμε μετά από κάποιο διάστημα. Για αυτό όλοι μας πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και πάντα αφιερώνοντας στα παιδιά περισσότερο χρόνο».
