Η πολιτική και γενικότερα η διεθνής πολιτική, δυστυχώς ή ευτυχώς είναι λάτρης του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Την Πέμπτη το απόγευμα, πριν τη συνάντηση των δύο Υπουργών, ο κ. Δένδιας συναντήθηκε με τον Ερντογάν σε ένα αρκετά καλό κλίμα. Στη συνέχεια και αφού μεσολάβησε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Έλληνα Πρωθυπουργό, συνομίλησε και με τον Τούρκο ομόλογό του. Ο αστικός μύθος λέει πως ο κ. Δένδιας μετά το τηλεφώνημα με τον κ. Μητσοτάκη είχε εντολή από τον ίδιο να μην αφήσει αναπάντητη καμία τουρκική πρόκληση.
Το ερώτημα, που “βασανίζει” και εμένα είναι, αν ο Μητσοτάκης ήξερε κάτι από πριν. Αν ήξερε δηλαδή, το τι θα επακολουθήσει. Αν θεωρήσουμε, ως δεδομένο, πως ο κ. Μητσοτάκης διαθέτει την κριτική ικανότητα και διορατικότητα να προβλέψει την επόμενη αυθόρμητη και παρορμητική επικοινωνιακή κίνηση των Τούρκων, τότε, μπράβο του, που πήρε αυτήν την πρωτοβουλία. Μπράβο και στον κ. Δένδια, γιατί ίσως είναι από τους αξιόλογους του χώρου της δεξιάς.
Αν όμως, θεωρήσουμε ως πιο πιθανό το σενάριο πως δεν διακατέχεται από πολιτική ωριμότητα και διορατικότητα, τότε κάτι άλλο παίχτηκε κάτω από το τραπέζι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που τον έκανε τεχνηέντως να ξέρει την επόμενη σκηνή του έργου. Η άσκηση εξωτερικής πολιτικής δεν είναι μεμονομένες δηλώσεις, ακόμα και αν αυτές οι δηλώσεις είναι αυτονόητες και σωστές. Η άσκηση εξωτερικής πολιτικής είναι το άθροισμα των θετικών και των αρνητικών στιγμών και μια πετυχημένη εξωτερική πολιτική είναι όταν υπάρχει στο τέλος της ημέρας θετική ατζέντα. Η εξωτερική πολιτική είναι πράξεις, είναι κεκτημένα. Είναι τα 12 μίλια που ψήφισαν μόνο για το Ιόνιο, την ίδια ώρα που οι Τούρκοι σουλατσάρουν ανενόχλητοι στο Αιγαίο. Είναι το τεράστιο, “και τώρα τι” που πλανάται πάνω από το Αιγαίο.
Είναι γνωστό πως τόσο ο Ερντογάν, όσο και ο κ. Μητσοτάκης επιζητούν την εθνική ανάταση ή έστω κάτι θετικό στην άσκηση της πολιτικής τους απελπισμένα. Και ένα στημένο καβγαδάκι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας πάντα “πουλάει” εν καιρώ κοινωνικών, οικονομικών και υγειονομικών αναταράξεων.
Η επικοινωνία και η προπαγάνδα είναι το πιο σημαντικό τους όπλο στη άδεια φαρέτρα. Η μεν Τουρκία με τα μπόλικα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, η δε Ελλάδα να μπορέσει να ακουστεί επί του θέματος παγκοσμίως αλλά και να μετριάσει τις επικριτικές, μα συνάμα και σωστές φωνές, για τη παιδαριώδη και επικίνδυνη διαχείριση της πανδημίας, η οποία προελαύνει ακάθεκτη.
Ίσως όλα τα παραπάνω να είναι προϊόν μιας παρασκηνιακής, άρρωστης φαντασίωσης, μπορεί όμως και όχι. Γιατί, όσο μας κλέβουν τη ζωή, τόσο μας ταϊζουν έθνος και φυλή.
Πηγή: https://why-socialism.blogspot.com
