Την Κυριακή 21 Μάρτη 2021 τιμάται η παγκόσμια ημέρα ποίησης. Μιας τέχνης λίγο παρεξηγημένης στην χώρα μας, υπό την έννοια ότι το όλο πολιτικοκοινωνικό σύστημα που αναπτύχθηκε τα τελευταία 40 χρόνια καλλιέργησε την εντύπωση ότι πρόκειται για μια ενασχόληση που αφορά τεμπέληδες και αργόσχολους ανθρώπους ή έστω στην καλύτερη μια “ιδιόμορφη ελίτ” απομονωμένη από τον πραγματικό κόσμο και τα ζητήματά του.
Εμείς αφού θυμίσουμε τα λόγια του Τάκη Σινόπουλου, σας παρουσιάζουμε για πρώτη φορά δύο ποιητικές δημιουργίες από τον “Δρόμο”.
Πίσω από την καθημερινή κόλαση των λέξεων
Τα ποιήματα ανασαίνουν ζωντανά και το καθαρό
τους νόημα καθρεφτίζει παντού μια φανταστική
ευτυχία, που ποτέ δε θα πυρποληθεί.
Τάκης Σινόπουλος (άτιτλο ποίημα)
Λόγια του Ιούνη του 2010
Τώρα που τα φώτα της Παράστασης
αρχίζουνε σιγά σιγά να χαμηλώνουν,
μέσα στο μισοσκόταδο μιας μπερδεμένης
και αλλόκοτης σκηνοθεσίας, μπορώ να πω με σιγουριά
πως άρχισε να περπατά ξανά μες το σαλόνι η Αλήθεια.
Κρατά στα σκουριασμένα χέρια της
τα σύνεργα της χτεσινής βαρυσήμαντης – λυτρωτικής απόφασης:
Ένα σχοινί και μια καρέκλα…
Βλέπεις , βαρέθηκε να είναι μια λεπτομέρεια στην ευτυχία των άλλων…
Κουράστηκε…
Δεν το μπορεί…
……………………………………………………………………………………………………..
Ας είναι όμως…
Ακόμη και τούτη την ύστατη, σκοτεινή στιγμή,
αυτή που με φριχτά ουρλιαχτά προμηνύει
τον ερχομό της επόμενης μέρας,
αυτή την τόσο ιδανική στιγμή,
δεν ήρθε ακόμη η ώρα της φευγάλας…
Θέλεις από συνέπεια, θέλεις από αδυναμία
στον κακό εαυτό της…
Σε λίγο πάλι ξημερώνει…
Το Τέλος
Κι ήρθε το Τέλος.
Με μια σκιά παγωνιάς μες τα χείλη.
Ήρθε το Τέλος να βρεί τη συνείδησή τους…
Κάτω απ’ το τραπέζι, τα ψίχουλα που πέταξαν με γενναιοδωρία.
Πίσω απ΄ την ντουλάπα, καταχωνιασμένες οι παλιές αμαρτίες.
Στα συρτάρια του γραφείου, μούχλα και ψευδορκίες.
Κάτω απ΄ τα κρεββάτια, φωτογραφίες κι εκβιασμοί.
Στα μπαλκόνια, αυτοκτονίες…
Κι ήρθε το Τελος.
Με μια σκιά παγωνιάς μες τα χείλη.
Ήρθε το Τέλος να τους δικάσει.
Στους θυμωμένους δρόμους…
Στους θυμωμένους δρόμους φωτιές,
στις ιδρωμένες πλατείες, φωνές κι ανάσες οργισμένες
Στην πληγωμένη Πολιτεία,
τους υπερμάχους της Ζωής τους στέλνουν στην κρεμάλα.
Στην πληγωμένη Πολιτεία, λιθοβολούν κάθε μικρή Αλήθεια
που ταράζει τον ορίζοντα…
Τώρα, όλοι μιλούν για την οργή που θα ξεσπάσει
Στα τσιμέντα, νεκρά τα περιστέρια της παλιάς εκείνης Νίκης.
Τώρα όλοι φοβούνται να δουν το Τέλος έτσι…
Τι κρίμα, ποιος επιτέλους θα βρεθεί για να τους πει,
ότι το Τέλος, ετούτη τη φορά,
δεν θα περάσει από την πληγωμένη Πολιτεία δίχως αίματα…
Ο “Δρόμος” είναι φιλολογικό ψευδώνυμο συμπολίτη μας. Τα ποιήματα δημοσιεύονται πρώτη φορά
