Σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση βρίσκεται το τελευταίο διάστημα ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας του Χαλκειούς κ. Βασίλειος Βίγκας όποιος βλέπει η ΒΙΑΛ να παραμένει γεμάτη, παρά τους 11 μήνες που έχουν περάσει, από τότε που έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί οι νέες αφίξεις.
Συγκεκριμένα ο πρόεδρος όσο περνάει ο καιρός νιώθει την πίεση, από μεγάλη μερίδα συγχωριανών του, συνεχώς να αυξάνεται ο προβληματισμός και να εντείνονται οι «γκρίνιες» σχετικά με τις επιλογές του.
Μία εβδομάδα μετά το καθοριστικό Δημοτικό Συμβούλιο που προκάλεσε ο Δήμαρχος της Χίου και στο οποίο οι περισσότεροι από τους προέδρους των όμορων με το Χαλκειός τοπικών κοινοτήτων διαχώρισαν τη θέση τους και δεν στήριξαν άκριτα την επιλογή για δημιουργία νέου χώρου εγκλεισμού, ο πρόεδρος κ. Βίγκας νιώθει απομονωμένος και εγκλωβισμένος στην επιλογή του, να καταφερθεί εναντίον όλων εκείνων που αντιστάθηκαν στην δημιουργία του νέου χώρου.
Ο πρόεδρος αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι εκείνος μαζί με τα μέλη του τοπικού συμβούλιο έγιναν, χωρίς να το θέλουν, το όχημα προκειμένου να πιεστεί η τοπική κοινωνία στην αποδοχή των σχεδίων του Υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, σχέδια τα οποία όμως δεν τελεσφόρησαν με αποτέλεσμα τώρα το Χαλκειός να συνεχίζει να βρίσκεται εγκλωβισμένο στις ανεκπλήρωτες δεσμεύσεις και υποσχέσεις.
Μέχρι τώρα οι κάτοικοι του χωριού πίστευαν ότι η ΒΙΑΛ είναι ένα ΚΥΤ και το οποίο έχει συνεχώς «φιλοξενούμενους» γιατί δέχεται τις νέες αφίξεις. Ένα αναγκαίο δηλαδή «κακό» για τη περιοχή τους το οποίο παίζει το ρόλο της προσωρινής «δομής» για τον λίγο χρόνο που χρειάζεται προκειμένου να δρομολογηθούν οι διαδικασίες για κάθε έναν και κάθε μία από τους διαμένοντες.
Άλλωστε το μόνιμο μοτίβο του Υπουργού ότι οι αφίξεις είναι το «κλειδί» για τον αριθμό των ανθρώπων που «φιλοξενούνται» στην ΒΙΑΛ τους είχε πείσει για την ύπαρξη αυτής της «αναγκαίας» για την περιοχή τους επιβάρυνσης.
Οι κάτοικοι της περιοχής από τους 1.273 διαμένοντες στην ΒΙΑΛ τον Φεβρουάριο του 2018
και τους 1.422 διαμένοντες τον Φεβρουάριο του 2019
είδαν ο αριθμός να αυξάνεται τον Φεβρουάριο του 2020 στους 5.532
δηλαδή 4 φορές πάνω από την ικανότητα που είχε το κέντρο για «φιλοξενία».
Αυτή η ασφυκτική κατάσταση τους έκανε να εντείνουν τις διαμαρτυρίες τους, να κλείσουν τους δρόμους, να απαιτήσουν λύσεις, και να ταυτιστούν με το «επιχείρημα» της δημιουργίας για νέο χώρο υποδοχής έξω από τον αστικό ιστό, θεωρώντας δεδομένο ότι οι αφίξεις θα συνεχίσουν να υπάρχουν με τους ίδιους ρυθμούς του προηγούμενου διαστήματος.
Από τον Μάρτιο του 2020, όμως, οι αφίξεις σχεδόν εκμηδενίστηκαν και παρόλο που οι κάτοικοι συνέχιζαν κυρίως μέσω του προέδρου τους κ. Βίγκα να διεκδικούν την απομάκρυνση της ΒΙΑΛ, άρχισαν να ελπίζουν ότι είναι θέμα χρόνου η κατάσταση να επανέλθει στην κανονικότητα της προ ΒΙΑΛ εποχής.
Σήμερα 11 μήνες μετά και χωρίς να υπάρχουν νέες αφίξεις βλέπουν στην ΒΙΑΛ να παραμένουν 1.781 άνθρωποι
Βλέπουν ότι ενώ σε όλη τη Χώρα η διευθέτηση του προσφυγικού ζητήματος έχει θετικά αποτελέσματα, για εκείνους η κατάσταση παραμένει χειρότερη από ότι ήταν το 2018 και 2019.
Νιώθουν το ίδιο εγκλωβισμένοι με τους πρόσφυγες – μετανάστες και αυτό έχουν αρχίσει να το χρεώνουν στον Πρόεδρο της τοπικής κοινότητας κ. Βίγκα, ο οποίος με την τακτική της «καλής σχέσης» με τον υπουργό, έχει αποκοπεί από το σύνολο της τοπικής κοινωνίας και έχει «άθελα του» εγκλωβίσει την κοινότητα στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και τα παχιά λόγια.
Περισσότερο ανήσυχοι από κάθε άλλη φόρα, έχουν αρχίσει και ζητούν από τον Πρόεδρο να κόψει τον «ομφάλιο λώρο» και να απαιτήσει την εκπλήρωση των υποσχέσεων για ολική αποσυμφόρηση της ΒΙΑΛ ενεργοποιώντας όχι μόνο την τοπική κοινωνία αλλά και το σύνολο της Χίου.
