Κάποιες σκέψεις με αφορμή την απορριφθείσα πρόταση για στρατόπεδο συγκέντρωσης στις Μπαμπακιές Χίου
Η πρόταση του δημάρχου Χίου προς το δημοτικό συμβούλιο Χίου για δημιουργία στρατοπέδου συγκέντρωσης των προσφύγων «στη μέση του πουθενά» όπως ο ίδιος χαρακτήρισε την τοποθεσία Μπαμπακιές Χίου μειοψήφησε. Στην συνεδρίαση της 15ης Φεβρουαρίου απορρίφθηκε με 29 ψήφους έναντι 13.
Ωστόσο η λογική στη οποία βασίζεται η πρόταση αυτή – ότι η ανισότητα των ανθρώπων είναι δίκαιη -γιατί υπάρχει και στη φύση!- έχει πολλούς οπαδούς και μετουσιώνεται σε πολιτική σε όλα τα μέτωπα. Σαν συνολικές καθημερινές πολιτικές ρυθμίσεις που αφορούν τον ντόπιο πληθυσμό και παράγουν υλικά αποτελέσματα με τα οποία εντείνεται η εσωτερική ανισότητα. Μοιραία αυτές οι πολιτικές που θεωρούνται απαραίτητες ως κινούσα δύναμη της καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης (του ανταγωνισμού ) διαχέονται και ξεσπούν με ιδιαίτερη ένταση, με άλλες ρυθμίσεις, ακόμη χειρότερες, στους αλλοδαπούς. Αυτές για να αποκτήσουν ηθική νομιμοποίηση χρειάζονται δικαιολογίες που να μας κολακεύουν ως ντόπιους. Και οι δικαιολογίες με τις οποίες μπορούμε να θεωρούμε κάποιους κατώτερους από «εμάς» μπορούν να είναι πολλές: η χώρα καταγωγής, τυχόν θρήσκευμα, αν είναι πρόσφυγας ή μετανάστης και όχι ευλογημένος Επενδυτής, τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά – που κι αυτά παραμερίζουν όταν πρόκειται για ισχυρό καταναλωτή ή επίδοξο εισαγωγέα Κεφαλαίων κλπ κλπ.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΦΟΡΜΗ ΜΠΑΜΠΑΚΙΕΣ
Τώρα ας δούμε συγκεκριμένα «τι παίχτηκε» με τις Μπαμπακιές, το μέρος που ο Κυβερνήτης του κρατιδίου Χίος(χθεσινοβραδινός αυτοχαρακτηρισμός του κ Κάρματζη ) χαρακτήρισε «μέση του πουθενά» άρα κατάλληλη τοποθεσία για κατώτερους ανθρώπους.
Συγκεκριμένα σε άρθρο του με τίτλο «Ώρα ευθύνης» έγραφε:
“Την Δευτέρα, αναλαμβάνοντας την πολιτική αλλά και πατριωτική ευθύνη
μου, εισάγω στο δημοτικό μας συμβούλιο πρόταση για υλοποίηση των
αποφάσεων του δημοτικού συμβουλίου, τίποτα λιγότερο τίποτα
περισσότερο, προτείνοντας χώρο στην μέση του πουθενά για να
τελειώνουμε με όλο αυτό και να συνεχίσουμε την κανονικότητα της ζωής
μας και τα έργα μας που αλλάζουν την Χίο μας καθημερινά και βήμα- βήμα και αυτό είναι που τρομάζει τους αντιπάλους του Δημάρχου και της
δημοτικής αρχής.”
Στο παραπάνω Διάγγελμά του ο Δήμαρχος Χίου με τους συνήθεις δραματικούς “συμπατριωτικούς” τόνους του διανθισμένους με δηλώσεις πίστης στην βοήθεια του Θεού και “αναλαμβάνοντας την πολιτική αλλά και πατριωτική ευθύνη του” κατέληγε στην πρόταση του για την θέση Μπαμπακιές χαρακτηρίζοντας την “χώρο στη μέση του πουθενά”
Στην δε εισήγηση του προς το Δημοτικό Συμβούλιο περιέγραψε τα
πλεονεκτήματα της θέσης Μπαμπακιές ως εξής :
“Η συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται εκτός αστικού ιστού σε μακρινή
απόσταση από οικισμούς, δεν χρησιμοποιείται, δεν έχει οπτική επαφή με
κεντρικές οδικές αρτηρίες , δεν έχει οπτική επαφή με τα Δυτικά
Τουρκικά παράλια”
Ο Δήμαρχος με αυτά τα επιχειρήματα απευθύνθηκε στον πληθυσμό της Χίου εκτιμώντας ότι εκφράζει την πλειοψηφία του. Εκτιμάει ότι η πλειοψηφία είναι ξενοφοβική και ότι θέλει οι πρόσφυγες που έρχονται στο νησί να διαμένουν “στη μέση του πουθενά”, μακριά από τον αστικό ιστό μα και από οικισμούς και να μην βλέπει κανείς ούτε το κτίριο της κλειστής δομής( φυλακή το λέμε στα ελληνικά) από καμία κεντρική οδική
αρτηρία.
Επίσης στα πλεονεκτήματα της θέσης ανέφερε την “έλλειψη
οπτικής επαφής με τα Τουρκικά Δυτικά παράλια”.
Αυτό το τελευταίο δεν κατάλαβα γιατί το γράφει, τι υπονοεί. Μήπως ότι έτσι δεν θα μπορούν να επικοινωνούν με καθρεφτάκια κάποιοι κρατούμενοι με τα παράλια της γείτονος;
Απευθύνθηκε λοιπόν στον πληθυσμό της Χίου εκτιμώντας ότι η πλειοψηφία θα αποδεχθεί τα ξενοφοβικά επιχειρήματά του.
Πιθανά να έχει δίκιο. Με τόση προπαγάνδα, κεντρική και τοπική με τον
ατομισμό να κυριαρχεί, με το δόγμα “την ησυχία μας νάχουμε και ας
καούν όλοι οι άλλοι” στα μυαλά πολλών κατοίκων τούτης της χώρας και
φυσικά και του νησιού, με την “ έξυπνη” σκέψη “ μακριά από τον κ_ _ _
μας κι όπου θέλει ας είναι”, είναι πιθανό να έχει δίκιο. Είναι πιθανό η
άποψη αυτή να πλειοψηφεί…
ΟΜΩΣ!
Η τύχη τόφερε να ζούμε σε ένα καθεστώς που αυτοχαρακτηρίζεται ως Δημοκρατικό.
Η τύχη τόφερε να ζούμε στην ΕΕ: σε μία ένωση κρατικών οντοτήτων που παρά την ουσιαστική τυραννία που ασκείται στους πληβείους όλων των χωρών της , οι θεσμοί της και η γραφειοκρατία της δεν μπορούν να αγνοούν τουλάχιστον σε διακηρυκτικό, “συνταγματικό” επίπεδο, κάποια κεκτημένα: τα βασικά δικαιώματα του Ανθρώπου όπως αυτά περιγράφονται στις διακηρύξεις του ΟΗΕ. Αυτά που είναι καρποί και αποκρυσταλλώσεις κοινωνικών αγώνων τουλάχιστον δύο αιώνων και της παλαιάς πλέον αλλά όχι ακόμη ξεπερασμένης αντιφασιστικής νίκης.
Ακόμη και ο υπουργός Μιταράκης πέρυσι το Γενάρη στο δημοτικό συμβούλιο ως μέλος της ενιαίας δεξιάς-ακροδεξιάς κυβέρνησης από τη μία έλεγε πως “πρέπει να δώσουμε το μήνυμα στους πρόσφυγες πως δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα γι αυτούς στην Ευρώπη” κι από την άλλη αναφερόταν στις ευρωπαϊκές αξίες και τον σεβασμό προς τους πρόσφυγες που αυτές επιτάσσουν. Ακόμη κι αυτός αναγκάζεται να υπολογίζει, τυπικά, τις “ευρωπαϊκές αξίες” Αυτές της Δημοκρατίας και κάποιων βασικών δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Όσο κι αν οι πολιτικές της κυβέρνησης του όπως και των περισσοτέρων κρατών της ΕΕ τις ακυρώνουν στην πράξη.
Ακόμη κι έτσι όμως αυτές είναι προς το παρόν, ένα όριο.
Με βάση λοιπόν τις δύο παραδοχές, ακόμη κι αν η πλειοψηφία των
κατοίκων συναινεί σήμερα με την απεχθή, επιχειρηματολογία του
δημάρχου υπάρχει ένα ζήτημα ουσίας:
Κανένας φορέας, καμία τοπική ή κεντρική εξουσία δεν έχει δικαίωμα να
φτιάχνει στρατόπεδα σαν το Γκουανταναμο.
Και βεβαίως είναι Καταστατικά απαράδεκτο να τα προτείνει με επιχειρηματολογία σαν την παραπάνω.
Και πέρα από Καταστατικά απαράδεκτο (γιατί δυστυχώς οι Καταστατικοί
Χάρτες και τα Συντάγματα παραβιάζονται συχνά-πυκνά) η δημιουργία μιας τέτοιας κλειστής δομής στη μέση του πουθενά είναι βαρβαρότητα που η επιχειρηματολογία υπέρ αυτής θέλει να εμπεδώσει και να κανονικοποιήσει:
«Θα είναι μακριά σας! δεν θα τα βλέπετε! δεν θα ενοχλείστε με τα
μιάσματα!”
Γιατί πέρα από την τυπική δικαιοδοσία τους θεσμικούς ρόλους και την
διασταλτική ερμηνεία, πέρα από τα τραβηγμένα από τα μαλλιά
επιχειρήματα για το “μέγιστο των προβλημάτων της Χίου” τους Ικέτες,
τους διωγμένους που έφτασαν ως εδώ, πέρα από την τυπικό δίκαιο υπάρχει και αυτό που λέμε Δικαιοσύνη. Ανθρώπινος πολιτισμός..
Οι Δήμαρχοι έρχονται και παρέρχονται. Το στίγμα όμως αυτής της πρότασης , η επιχειρηματολογία της και η πραγματοποίηση της σε οποιαδήποτε τοποθεσία κι αν περάσουν θα μας βαραίνουν σαν αρνητές αυτού του Ανθρώπινου Πολιτισμού.
Γι αυτό είναι καθήκον κάθε δημοκρατικού πολίτη σε αυτό το νησί να
εμποδίσει αυτήν την κανονικοποίηση και μονιμοποίηση της εκτροπής στο όνομα μιας επίπλαστης ενότητας. Είτε στις ήδη απορριφθείσες Μπαμπακιές είτε οπουδήποτε αλλού
ΥΓ Δευτερεύον αλλά αναγκαίο: Διάβασα με προσοχή τα άρθρα των Γ Χαλάτση
και Α.Τσατσαρώνη που αναφέρονται στην ιστορικότητα της επίμαχης
θέσης. Πολύ κατατοπιστικά και όμορφα. Όμως αυτά δεν αναιρούν την ουσία :
Αν οι Μπαμπακιές ήταν “η μέση του πουθενά” εμείς θα έπρεπε να δεχθούμε
την πρόταση του Δημάρχου;
