Σε φαντεζί παρουσιάσεις και διαγράμματα ο κ. Υπουργός Μετανάστευσης επιχειρεί να μας πείσει για «νέα στρατηγική» που χαράσσει στο μεταναστευτικό πρόβλημα.
Και θα ήταν ευχής έργο να ήταν νέα, δυστυχώς όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ό,τι αποδέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ τη διετία 2017 – 2018 στο πλαίσιο της κοινής δήλωσης ΕΕ – Τουρκίας.
Αυτή, την «νεκρή» κατά τον κ. Πρωθυπουργό, δήλωση σπεύδει με την πολιτική που εφαρμόζεται να υλοποιήσει ο κ. Υπουργός. Τι και εάν δεν αποτελεί διεθνής συνθήκη, αλλά μία δήλωση. Τι και εάν τελεί υπό αναθεώρηση είτε αυτοτελώς, είτε στο πλαίσιο της εταιρικής σχέσης ΕΕ – Τουρκίας.
Η πολιτική αυτή στηρίζεται στην ανάσχεση των ροών στα σημεία εισόδου. Για αυτό και η δημιουργία δομών στα νησιά και εσχάτως στον Έβρο. Ο «μαγικός» αριθμός για τις δομές, όπως και εάν ονομάζονται αυτές, είναι το 20.000. Μία άθροιση του αριθμού των «θέσεων» που έχει ανακοινωθεί για τις δομές που επιχειρούνται να κατασκευαστούν το επιβεβαιώνει.
Θεμέλιο της ανάσχεσης είναι η συσσώρευση που επιβάλλει ο «γεωγραφικός περιορισμός». Αυτόν που ως Βουλευτής της αντιπολίτευσης ο νυν Υπουργός αποδεχόταν ως την κύρια αιτία για την απαράδεκτη κατάσταση στα νησιά. Τον ίδιο γεωγραφικό περιορισμό που ο κ. Υπουργός επιχειρεί τώρα να επεκτείνει και στον Έβρο!
Είναι εντυπωσιακό από τη μία να υποστηρίζεις ότι διαπραγματεύεσαι για καλύτερους όρους στη νέα «δήλωση» (ή για προβλέψεις στην εταιρική σχέση) και από την άλλη να υλοποιείς πολιτικές που θα ήθελες να αναθεωρηθούν!
Ζητά ο κ. Πρωθυπουργός με κοινή επιστολή του, με άλλους αρχηγούς, το διαμοιρασμό του βάρους του μεταναστευτικού, τόσο στην κατανομή των μεταναστών, όσο και σε κοινές επιστροφές και ο κ. Υπουργός του δια του μεταναστευτικού μνημονίου του «πιλοτικού» πολυκέντρου των 5000 plus στη Λέσβο άλλα υπογράφει!
Υπογράφει την πλήρη αποδοχή του «γεωγραφικού περιορισμού», καθώς αποδέχεται ότι προς την ενδοχώρα και την ΕΕ θα πηγαίνουν οι μετανάστες για τους οποίους έχει αρθεί!
Υπογράφει ότι οι μετεγκαταστάσεις στην ΕΕ θα γίνονται μόνο σε περιόδους κρίσεων και υπερπληθυσμού στις δομές, για όσους έχει αρθεί ο «γεωγραφικός περιορισμός» και όπου «είναι δυνατό».
Υπογράφει ότι την ευθύνη των επιστροφών θα έχει η Ελλάδα μόνη της και όχι από κοινού η ΕΕ! Θα μας βοηθά, βεβαίως δια του FRONTEX στο πολύ «επιτυχημένο» παράδειγμα του 2016 – 2019, της επιστροφής μόλις του 0,1% των εισερχομένων από την Τουρκία!
Ακόμη και στην ιδανική περίπτωση που η Τουρκία αποδέχεται σήμερα τις επιστροφές, τι θα είναι αυτό που θα την αναγκάζει αύριο να το συνεχίσει; Η απειλή «κυρώσεων»;
Η «φίλη» Γερμανία ακόμη και τώρα αποτρέπει κυρώσεις για θέματα που αφορούν στην ευρωπαϊκή ΑΟΖ, και θα επιτρέψει κυρώσεις για ροές και συσσώρευση μεταναστών στα ελληνικά νησιά και στον Έβρο; Πολύ περισσότερο όταν αυτή η συσσώρευση της απομακρύνει το πρόβλημα; Ή μήπως θα γίνει με εφαρμογή μέτρων που θα «αποκόβουν» την Τουρκία από την ΕΕ;
Δουλευόμαστε, όταν είναι σε συζήτηση το εάν η Τουρκία θα παραμείνει, έστω και με τις ιδιαιτερότητές της, στο δυτικό στρατόπεδο, αλλά και όταν ο κύριος όγκος των συναλλαγών της δια της τελωνειακής ένωσης είναι με τη Γερμανία! Δουλευόμαστε, όταν στρουθοκαμηλίζουμε λες και δεν γνωρίζουμε από πρώτο χέρι την «μπέσα» και τις διεκδικήσεις της γείτονος.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι που θα γίνει η δομή «πολλαπλών ρόλων και υποδοχής και ταυτοποίησης». Το πρόβλημα είναι επί της παραμεθορίου, στα νησιά και τον Έβρο, οι δομές αυτές να μην συσσωρεύουν μόνιμα πληθυσμούς. Και αυτό δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με μόνιμες δομές, πολυ-κέντρα, πολλαπλών ρόλων και υπερμεγέθεις. Αυτό δεν ικανοποιείται από διαδικασίες ασύλου, που ακόμη και εάν σήμερα είναι όπως ισχυρίζεται ο κ. Υπουργός 8 μήνες, τίποτα δεν εξασφαλίζει ότι αύριο δεν θα είναι 12 και 24.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι «δουλευόμαστε με τους αριθμούς», κατά τον κ. Υπουργό, γιατί αυτά είναι δεδομένα στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει – και δεν φαίνεται με διάθεση να τις ανατρέψει – καθώς ουδέποτε τον ακούσαμε, πόσο περισσότερο να δεσμεύεται εμπράκτως και να συμφωνεί, με τις αυστηρά 500 θέσεις καταγραφής και ταυτοποίησης στη Χίο.
Το πρόβλημα δεν είναι να βαφτίζεις το κρέας σε ψάρι και να μιλάς για κλειστές δομές, που στην πορεία έγιναν ελεγχόμενες, όταν το ίδιο το ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά και οι υπουργικές αποφάσεις – «κανονισμοί λειτουργίας» δεν προβλέπουν «εγκλεισμό».
Γιατί σε τελευταία ανάλυση ακόμη και για τα ΠΡΟΚΕΚΑ το όριο εγκλεισμού ορίζεται στους 3 ή το πολύ στους 6 μήνες και σε καμία περίπτωση πάνω από το όριο προφυλάκισης για όποιον είναι παραβατικός. Ας μην «δουλευόμαστε» λοιπόν!
Οι τοπικές κοινωνίες έχουν κουραστεί και αγανακτήσει. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έδωσαν χείρα βοηθείας σε κατατρεγμένους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ στην πολιτικά απερίσκεπτη κίνηση να αποσταλούν στα νησιά. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βρέθηκαν στα σημεία επιφυλακής όποτε χρειάστηκε το δύσκολο προηγούμενο διάστημα.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που συνειδητά ζουν στην οριογραμμή και την φυλάσσουν.
Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους «ανταμείβεις» με το να «φυτέψεις» στα πλευρά τους μόνιμες δομές και πληθυσμούς που σε κρίσιμες ώρες θα είναι η 5η φάλαγγα.
Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους εμπαίζεις λέγοντας ότι λόγοι ασφαλείας και άμυνας επιβάλλουν τις δομές, όταν κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
Απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους βγαίνεις τίμια και ζητάς συγγνώμη για τα ΜΑΤ, δεν κρύβεσαι πίσω από τη «συλλογική ευθύνη». Τα στελέχη του λιμενικού, της αστυνομίας και του στρατού δεν τα σκέφτεσαι μόνο όταν είναι να καρπωθείς τη δουλειά τους, που τελευταία ανάλυση γίνεται με εντολές άλλων υπουργείων.
Την αντίδραση αυτών των ανθρώπων και την μη δημοκρατική νομιμοποίηση των σχεδιασμών την κάνεις εργαλείο πολιτικής όταν πας να διαπραγματευτείς στην ΕΕ.
Αυτούς τους ανθρώπους τους σέβεσαι και δεν τους διχάζεις.
Δεν παίζεις με τον «πόνο» τους να κλείσει η ΒΙΑΛ για να σπείρεις διχόνοια.
Την κλείνεις άνευ όρων και προϋποθέσεων!
Για αυτούς τους ανθρώπους δεν αφήνεις να ρυθμίζει τη ζωή τους η Τουρκία με το να ανοιγοκλείνει τις ροές όπως και όποτε την βολεύει.
Για αυτούς τους ανθρώπους δεν επιχειρείς να συσχετίσεις το μέλλον τους με το μεταναστευτικό, «τάζοντάς τους» μία οικονομία που θα περιστρέφεται γύρω από αυτό.
Όσο ακόμη υπάρχει χρόνος η ρότα μπορεί να αλλάξει.
Οι ακρίτες δεν θα συναινέσουν ποτέ σε ένα μόνιμο μαχαίρι στα πλευρά τους.
Και για όλα αυτά αν σήμερα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, αύριο δεν θα υπάρχει καμία συγχώρεση για όποιον 200 χρόνια μετά την απελευθέρωση της χώρας από τον οθωμανικό ζυγό επιχειρεί να τον καταστήσει ρυθμιστή της ζωής στα νησιά και τον Έβρο.
