Στην εποχή του κορωνοϊού η εκπαίδευση είναι ένας τομέας που έχει κι αυτός δεχτεί ισχυρό πλήγμα καθώς τα σχολεία μέσα σε λίγους μήνες κλείνουν για δεύτερη φορά.
Κι αν στην πρώτη φάση της πανδημίας η εξ’ αποστάσεως διδασκαλία είχε χαρακτήρα περισσότερο επαναληπτικό, τώρα στην δεύτερη φάση καθηγητές και μαθητές καλούνται να προχωρήσουν στην μετάδοση και κτήση νέας γνώσης προχωρώντας την ύλη.
Χωρίς αμφιβολία είναι θλιβερό να συζητάμε μισό χρόνο μετά ένα ζήτημα που θα έπρεπε να είχε διευθετηθεί ήδη…
Ο λόγος για την προμήθεια ψηφιακού εξοπλισμού σε μαθητές του νησιού που το έχουν ανάγκη προκειμένου απρόσκοπτα να συνεχίσουν το σχολείο τους μέσω τηλεκπαίδευσης.
Το θέμα σέρνεται ενώ έχουν υπάρξει αποφάσεις από επιτροπές παιδείας και από το Δημοτικό συμβούλιο.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια…
Ο Δήμος Χίου όφειλε να είχε ενεργήσει καταλυτικά με έκτακτη επιχορήγηση επιλύοντας το πρόβλημα. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε ούτε το υπουργείο ούτε τους πιθανούς δωρητές… Σε μια τέτοια περίπτωση θα ίσχυε η παροιμία “Κι άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς φρόντισε ν’ αποχτήσεις”.
Οποιαδήποτε άλλη τοποθέτηση μόνο να επιμηκύνει το πρόβλημα μπορεί και ο καθένας θα ισχυρίζονταν ότι εσκεμμένα αποπροσανατολίζει τον στόχο της επίλυσης του ζητήματος.
Εκτός κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι η παιδεία είναι ταξική και όσες οικογένειες δεν έχουν την δυνατότητα να προμηθευτούν τάμπλετ ή Η/Υ να πάνε να κόψουν το λαιμό τους….
