Θα πρόσβαλε κανείς τα πανηγύρια αν υποστήριζε ότι ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ ήταν μόνο γι’ αυτά αλλά δυστυχώς δεν θα μπορούσε να δοθεί πιο εύστοχος χαρακτηρισμός.
Άνθρωπος ανερμάτιστος, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, 4 χρόνια τώρα επιδίδονταν σε “καουμποϋλίκια” οργανωμένα καθαρά για τα φλας των δημοσιογράφων ασκώντας μια πολιτική βασισμένη σε διχαστικές και ακραίες ρητορικές που αντιστρατεύονταν οτιδήποτε δημοκρατικό, σιχαίνονταν την διαφορετικότητα, προωθούσε έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό.
Στις πρόσφατες αμερικάνικες εκλογές, ηττήθηκε (όσο κι αν εκείνος επιμένει να το αρνείται) από έναν ανύπαρκτο τύπο που όσες φορές κι αν κατέβαινε υποψήφιος υπό άλλες συνθήκες δεν θα περνούσε ούτε έξω από τον Λευκό Οίκο.
Αυτή ήταν η πολιτική τιμωρία που του επιφύλασσαν οι ψηφοφόροι για όλη αυτή την επαχθή τετραετία που τον έφαγαν στην μάπα.
Φεύγοντας όμως από τα παγκόσμια πολιτικά δρώμενα, αυτός ο άνθρωπος, δυστυχώς έχει καταφέρει να δημιουργήσει ολόκληρη σχολή. Την μεγάλη του τραμπισμού σχολή….
Κύρια χαρακτηριστικά της ο φτηνός λαϊκισμός, η χρήση λέξεων με βαριά ηθική σημασία που στο στόμα κάθε φαύλου ηγέτη γίνονται κουρελόχαρτα, ένας πάντα ψευδεπίγραφος πατριωτισμός, η άσκηση πολιτικής καφενειακού τύπου σχεδόν αποκλειστικά μέσα από κορώνες φιλτραρισμένες από την χαλαρότητα των social media.
Κοντολογίς, ένα συνονθύλευμα από πολιτικά σκουπιδοπροϊόντα που παρασάγγας απέχουν από την πραγματική πολιτική που θα έπρεπε να μεριμνά για τομείς όπως η υγεία, η παιδεία, η οικονομική ευημερία για όλους.
Τέτοιοι πολιτικοί δυστυχώς έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε αρκετές χώρες του κόσμου δημιουργώντας συχνά ρεύματα πλειοψηφικά μιας και οι πολίτες είτε είναι απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα είτε έχουν άγνοια για το τί πραγματικά πρεσβεύουν αυτοί οι ανεκδιήγητοι τύποι.
Είναι γεγονός λοιπόν ότι ο άνθρωπος αυτός αποχωρεί από την πολιτική σκηνή της χώρας του, αφήνοντας όμως μια επικίνδυνη παρακαταθήκη την οποία μάλιστα έχει διασπείρει παγκοσμίως.
Μπορεί λοιπόν να νομίζουμε ότι ξεμπερδέψαμε με τον Τραμπ και τις ανοησίες του, όμως από τον “τραμπισμό” έχουν μπολιαστεί ήδη ανά τον κόσμο πολλοί άλλοι φιλόδοξοι πολιτικοί που είτε έχουν εμφανιστεί ήδη (Βλ. Σαλβίνι στην Ιταλία) είτε περιμένουν καρτερικά στα παρασκήνια.
Υ.Γ. Και εμείς εδώ στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες επιδοθήκαμε στ’ αστεία και στα σοβαρά σε μια ιδιότυπη πολιτική λογομαχία σχετικά με το αν για μας είναι καλύτερα να εκλεγεί ο Μπάϊντεν ή όχι. Σύντομα θα καταλάβουμε ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν χαράζεται από κανέναν πρόεδρο συγκεκριμένα και οι τακτικές που ακολουθούνται πολύ λίγο διαφέρουν από Ρεπουμπλικάνους σε Δημοκρατικούς.
