Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή, μια συνύπαρξη δύο ανθρώπων που έχει σωματική ή ψυχική κακοποίηση δεν μπορεί να οριστεί σαν σχέση.
Όσο και να λέμε ότι ζούμε σε μία σύγχρονη κοινωνία, δυστυχώς τα κατάλοιπα μιας πατριαρχικής κοινωνίας υπάρχουν. Θεωρούν κάποιοι ακόμα και σήμερα τις γυναίκες, υποχείρια του άνδρα, που θα πρέπει να λένε σε όλα ναι.
Σήμερα η γυναίκα είναι δυναμική, έχει αναλάβει αξιώματα και πρωτοστατεί σε καινοτομίες, παρόλα αυτά στο θέμα των τοξικών σχέσεων την διακατέχει ένας φόβος. Φόβος για το τι θα πει η κοινωνία εάν το χωρίσει, επειδή με έδερνε η με κακοποιούσε εκτός από σωματικά και ψυχολογικά. Θα πουν ότι υπερβάλλει, ότι έτσι είναι οι άνδρες, ότι θα έφταιγε.
Έτσι λοιπόν, προτιμά να μείνει εκεί. Πόσο ντροπιαστικό για την κοινωνία μας, να πηγαίνει στο νοσοκομείο με χτυπημένο μάτι και να λέει ότι απλά έπεσα και χτύπησα αντί να πει ότι είναι θύμα κακοποίησης; Πόσο ελεεινό και ταυτόχρονα καταπάτηση νόμων να πηγαίνουν γυναίκες στα αστυνομικά τμήματα θύματα και οι άνδρες αξιωματικοί να μην ασχολούνται η να τους λένε, ότι γυρίστε σπίτι.
Σήμερα οι γυναίκες θεωρούνται εργαλεία του σεξ από κάποιους, θεωρούνται απλά ένα ακόμα κερδισμένο όνομα στην λίστα τους. Οι γυναίκες που πηγαίνουν με παραπάνω άνδρες διαπομπεύονται στην κοινωνία, θεωρούνται πόρνες, ενώ αντίθετα οι άνδρες απλά, ΑΝΔΡΕΣ.
Η γυναικα ξεφτιλίζεται ενώ ο ‘’άνδρας’’, ανεβαίνει στην κοινωνία της ντροπής, διότι θα πει δεξιά και αριστερά ότι την έριξα και αυτή σε ένα στοίχημα που πιθανά να έχει βάλει με κάποιους.
Την έριξε στο κρεβάτι μόνο και μόνο για το εγώ του.
ΑΗΔΙΑ! Κάποιοι θα πουν μα οι γυναίκες πάνε, έτσι χωρίς σκέψη ή γουστάρουν, η κατά βάθος έτσι θέλουν όλες. Δεν ισχύει έτσι, είναι αποτέλεσμα, ενός εξευτελισμού των σχέσεων, άνδρες και γυναίκες εκδικούνται έτσι ο ένας τον άλλο σε ένα παιχνίδι εργαλοποιήσης και εκπόρνευσης των ανθρωπίνων σωμάτων και ψυχών.
Οφείλουμε να το αλλάξουμε.
Οφείλουμε να μάθουμε να είμαστε περήφανοι για αυτό που είμαστε, να μάθουμε να λέμε όχι, να σταματήσουμε να θεωρούμε μαγκιά, απλά ένα σεξ, ένα κέρατο, ένα φιλί.
Εάν δεν μάθουμε να αγαπάμε, να νιώθουμε συναισθήματα για τον άλλον, να μην παίζουμε με ψυχές, τότε απλά η κοινωνία αυτή έχει μια κατεύθυνση. Τον πάτο ενός κάδου, ενός κάδου που πρέπει να μπουν πολλοί, για να αλλάξει κάτι.
Αλλιώς η κοινωνία των σχέσεων έχει σαπίσει, έχει ψεύτικους ανθρώπους, ψεύτικες καρδιές, ψεύτικα θέλω.. Ας διαλέξει ο καθένας που θέλει να είναι! Στον κάδο ή σε μια κοινωνία που θα παλέψει να αλλάξει!!
Αυτοκριτική χρειάζεται στο εγώ μας, και το κυριότερο την ευθύνη που μας αναλογεί την αναλαμβάνουμε εμείς, αλλά μην κάνετε το λάθος για ότι συμβαίνει σε εσάς να λέτε, η μοίρα μου φταίει ή οι αμαρτίες μου. Αμαρτίες κάνουμε όλοι, αλλά προχωράμε μπροστά με όρεξη και χαμόγελο..
Γιώργος Χάμπας
Κοινωνιολόγος
