Χωρίς αμφιβολία, τις τελευταίες μέρες οι όποιες μάσκες είχαν παραμείνει στο ζήτημα του προσφυγικού στην Χίο αλλά και στην Μυτιλήνη καταπέφτουν οριστικά.
Η απόφαση ίσως και προ πολλού ειλημμένη… Μετατροπή της ΒΙ.ΑΛ. στην Χίο και της Μόρια στην Λέσβο σε κλειστές ελεγχόμενες δομές. Φυσικά ούτε λόγος για τον ακριβή αριθμό των διαμενόντων.
Παράλληλα ολοκλήρωση του κλειστού κέντρου στην Σάμο και των υπόλοιπων στα άλλα μικρότερα νησιά.
Αυτά πράττει ο κύριος Μηταράκης την ίδια ώρα που όπως ο ίδιος ομολογεί κλείνει δομές φιλοξενίας στην ενδοχώρα.
Παράλληλα έχουμε απέναντι μια Τουρκία που καταρρέει οικονομικά με ραγδαίους ρυθμούς.
Ένας Ερντογάν που μέσα στην πίεση της καταστροφής εξάγει την κρίση ολοένα και δυτικότερα με το θερμόμετρο του κινδύνου ενός θερμού επεισοδίου να ανεβαίνει.
Σε μια τέτοια λοιπόν κατάσταση, ο κ. Μηταράκης και η κυβέρνηση επιλέγουν να οργανώσουν στα νησιά μας προσφυγικές δομές ετσιθελικά. Αγνοώντας το ευαίσθητο των ακριτικών μας περιοχών σε μια τόσο δύσκολη περίοδο.
Αγνοώντας επίσης την βούληση χιλιάδων Χιωτών και Μυτιληνιών που σθεναρά αντιτάσσονται σε κάτι τέτοιο.
Απογοητευτική είναι παράλληλα και η στάση πολλών σημαινόντων ανθρώπων της αυτοδιοίκησης που τον Φλεβάρη βαστούσαν τα φλάμπουρα της επανάστασης και τώρα σιωπούν και ολιγωρούν.
