Η Παγκόσμια ημέρα Χορού έχει καθιερωθεί από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO ήδη από το 1982 να εορτάζεται κάθε φορά την 29η Απρίλη με αφορμή το γενέθλιο του Γάλλου χορευτή Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810), ιδρυτή του σύγχρονου μπαλέτου.
Το μήνυμα για την φετινή Παγκόσμια ημέρα προέρχεται από τον Νοτιοαφρικάνο χορευτή και χορογράφο Γκρέγκορι Βουγιάνι Μακόμα ο οποίος με ενάργεια περιγράφει τι σημαίνει για εκείνον ο χορός και η πραγματική ουσία των λόγων του συγκαιφαλαιώνεται στα παρακάτω:
“Ο σκοπός και η ενσυναίσθηση πρέπει να επικρατήσουν επί του διαχρονικά αδιαμφισβήτητου εικονικού τοπίου διάλυσης που οδήγησε σε μια κάθαρση καθολικής θλίψης που κατακτά τη λύπη, τη σκληρή αυτή πραγματικότητα που συνεχίζει να διαπερνά τους ζωντανούς που έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο, την απόρριψη και τη φτώχεια. Ο χορός μας πρέπει τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στους ηγέτες του κόσμου και σε εκείνους που είναι επιφορτισμένοι με τη διαφύλαξη και τη βελτίωση των ανθρώπινων συνθηκών, ότι είμαστε ένας στρατός οργισμένων στοχαστών και ότι ο σκοπός μας είναι ένας και αυτός είναι να αλλάξουμε τον κόσμο βήμα με βήμα. Ο χορός είναι ελευθερία και μέσω της ελευθερίας μας, πρέπει να απελευθερώσουμε άλλους από τις παγίδες που αντιμετωπίζουν σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου. Ο χορός δεν είναι πολιτική πράξη, καθίσταται όμως πολιτική πράξη επειδή κουβαλά στον πυρήνα του μια ανθρώπινη σύνδεση και ως εκ τούτου ανταποκρίνεται στις περιστάσεις στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.”
Ωδή στον Νιζίνσκι
To indanews, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα χορού, μνημονεύει τον σπουδαίο χορευτή των αρχών του 20ου αιώνα, Βάτσλαβ Νιζίνσκι (1889-1950). Γεννήθηκε στο Κίεβο και σπούδασε χορό στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας. Σημείο σταθμός στην καριέρα του ήταν το έτος 1909 και η γνωριμία του με τον ιδρυτή των αυτοκρατορικών μπαλέτων της Αγίας Πετρούπολης και χορογράφο Σέργιο Ντιαγκίλεφ.
Μεγάλες επιτυχίες γνώρισε στις εμφανίσεις του στο Παρίσι, όπου μετά από αυτές κέρδισε την καθιέρωση ως ένας δεξιοτέχνης του είδους, ενώ οι φιγούρες του και οι εκτελέσεις του πολύ συχνά του έδιναν την αίσθηση ότι αψηφούσε φαινομενικά την βαρύτητα. Η καριέρα του έληξε σχετικά πρόωρα όταν το 1919 διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Πέθανε το 1950 στο Λονδίνο όπου τον είχε μεταφέρει για να τον φροντίζει η σύζυγός του Ουγγαρέζα χορεύτρια Ρομόλα ντε Πούλτσκι.
Μερικές από τις σημαντικότερες και πιο επιτυχημένες χορογραφίες του είναι Το Φάντασμα του Ρόδου, Το απόγευμα ενός Φαύνου, Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης, Η Ωραία Κοιμωμένη, Ο Γαλάζιος Θεός.
Το ” Ημερολόγιο του Νιζίνσκι”, το οποίο ο ίδιος κράτησε όσο νοσηλεύονταν στο Σαίν Μόριτς της Ελβετίας, θεωρείται σήμερα ότι αποκτά έντονη λογοτεχνική αξία καθώς αναπτύσσει την ιδιαίτερη φιλοσοφία ενός σπουδαίου ανθρώπου για τη ζωή και τον θάνατο.
Σπουδαίοι λογοτέχνες και θεατρικοί σκηνοθέτες έχουν ασχοληθεί με το φαινόμενο Νιζίνσκι, δείγμα της σπουδαιότητας της παρουσίας του στα καλλιτεχνικά τεκταινόμενα της Ευρώπης. Ενδεικτικό το απόσπασμα του ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη από το ποίημα Νιζίνσκι, από το Τετράδιο Γυμνασμάτων :
“Παρουσιάστηκε καθὼς κοίταζα στὸ τζάκι μου τ᾿ ἀναμμένα κάρβουνα.
Κρατοῦσε στὰ χέρια ἕνα μεγάλο κουτὶ κόκκινα σπίρτα. Μοῦ τὄ ῾δειξε σὰν τοὺς ταχυδακτυλουργοὺς ποὺ βγάζουν ἀπὸ τὴ μύτη τοῦ διπλανοῦ μας ἕνα ἀβγό. Τράβηξε ἕνα σπίρτο, ἔβαλε φωτιὰ στὸ κουτί, χάθηκε πίσω ἀπὸ μία πελώρια φλόγα, κι ὕστερα στάθηκε μπροστά μου.
Θυμᾶμαι τὸ βυσσυνί του χαμόγελο καὶ τὰ γυαλένια του μάτια. Ἕνα ὀργανέτο στὸ δρόμα χτυποῦσε ὁλοένα τὴν ἴδα νότα. Δὲν ξέρω νὰ πῶ τί φοροῦσε. Μ᾿ ἔκανε νὰ συλλογιέμαι ἐπίμονα ἕνα πορφυρὸ κυπαρίσσι. Σιγὰ σιγὰ τὰ χέρια του ἄρχισαν νὰ ξεχωρίζουν ἀπὸ τὸ τεντωμένο του κορμὶ σὲ σταυρό. Ἀπὸ ποῦ μαζεύτηκαν τόσα πουλιά; Θὰ ῾λεγες πὼς τὰ εἶχε κρυμμένα κάτω ἀπὸ τὶς φτεροῦγες του.
Πετοῦσαν ἀδέξια, παλαβά, μὲ ὁρμὴ -χτυποῦσαν πάνω στοὺς τοίχους τῆς στενῆς κάμαρας, πάνω στὰ τζάμια, καὶ στρώνανε τὸ πάτωμα σὰ χτυπημένα. ”
Πηγές: sansimera.gr
Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού.
