Στα 67 του χρόνια, ένα χρόνο πριν τη συνταξιοδότηση του, έφυγε σήμερα από τη ζωή ο γνωστός μαθηματικός και πρόεδρος της Ελληνικής μαθηματικής εταιρείες Γιάννης Ράλλης.
Μετά από μία δίμηνη μάχη με την ασθένεια ο Γιάννης Ράλλης έχασε τη μάχη σκορπίζοντας θλίψη σε όλους αυτούς που τον γνώριζαν και τον είχαν εκτιμήσει και για τις επιστημονικές του γνώσεις, για το πάθος και την αγάπη του για την εκπαίδευση, αλλά και για το ακέραιο του χαρακτήρα του
Για το θάνατο του Γιάννη Ράλλη συλλυπητήριο ψήφισμα εξέδωσε το Παράρτημα Χίου της Ελληνικής μαθηματικής εταιρείας.
Η Περιφερειακή Διευθύντρια εκπαίδευσης Βορείου Αιγαίου κυρία Μαρία Παπαδανιήλ αποχαιρέτησε τον Γιάννη Ράλλη με το παρακάτω μήνυμα.
“Με βαθύτατη θλίψη και οδύνη αποχαιρετούμε τον αγαπημένο μας συνάδελφο Γιάννη Ράλλη συντονιστής εκπαιδευτικού έργου μαθηματικών, έναν άξιο συνεργάτη με διακεκριμένη παρουσία στην εκπαιδευτική μας κοινότητα, ο οποίος έδωσε αληθινό νόημα στο λειτούργημά του εκπαιδευτικού καθώς το υπηρέτησε με απαράμιλλη ευσυνειδησία προσήλωση και δημιουργικότητα.
Για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε μαζί του η απώλεια του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, τόσο σε υπηρεσιακό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Από όποια θέση και αν υπηρέτησε την εκπαίδευση δεν έπαψε στιγμή να πασχίζει για το καλό των μαθητών και των συναδέλφων, να μοιράζεται απλόχερα τον πλούτο των γνώσεών του και να εμπνέει τους γύρω του μεταλαμπαδεύοντας τη αγάπη του για τα μαθηματικά.
Αποχαιρετώντας τον εκφράζουμε τα πιο ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.
Ο κ. Ευθύμης Μονίαρος αποχαιρέτησε τον συμμαθητή, τον συνάδελφο, και φίλο του, με μία ανθρώπινη και συγκινητική ανάρτηση:
”Αντίο,φίλε. Τι να πρωτοθυμηθώ. ότι ήταν μισός Καλαμωτούσης εξ αιτίας του θείου του Μ.Ράλλη και από αυτό των εξαδέλφων του Πόπης και του αείμνηστου Σ.Ράλλη. Την τάξη στο ” Αρρένων” από 1964 μέχρι το 1970 και τις περισσότερες χρονιές στο ίδιο τμήμα. Από τα πρώτα μαθητικά βήματα φάνηκε εκείνη η ιδιαιτερότητα του στα Μαθηματικά,αγάπη με πάθος που συνοδεύονταν με πολλά χαρακτηριστικά των εραστών αυτής της επιστήμης. Αμέτρητα τα γεγονότα που έχω ζήσει ,από κοντά και δείχνουν και την αγάπη αλλά και τα χαρακτηριστικά της..Καλοσύνη πολύ αλλά και μια ντομπροσύνη διαφορετική. Στο σχολειό ατελείωτες συζητήσεις ,με τον Κώστα, τον Ξένο ,τον Νικόλα,τον Αντώνη ,τον Γιάννη…,για το μάθημα .τα παιδιά,το Παράρτημα, τα πώς και τα γιατί. Αλλά και ατελείωτες πλάκες που έκαναν ακόμα πιο όμορφη τη ζωή μας στο σχολειό και πάντα ξανά θυμόμαστε σε κάθε μας συνάντηση από τότε που εγώ συνταξιοδοτήθηκα. Όμως αυτό ,το τελευταίο δεν ήταν καθόλου αστείο. Καταμεσής της χαμένης μας άνοιξης,έφυγες και εσύ. Για εκεί ,που μάλλον, το όριο στο άπειρο είναι ,άραγε, ποιο? Θα το βρεις,είμαι σίγουρος,μόνο που θα το κρατήσεις μόνο για σένα.,εμείς δεν θα το μάθουμε…προσώρας.
Αντίο, Φίλε.,έχεις πολλούς να χαιρετήσεις και σε πολλούς να πεις πολλά.Εμείς εδώ ,μόνο παρηγοριές ,θα πούμε στην Μαρία και την Ρένα.και όλους τους δικούς σου”.
