Επιχειρώντας κανείς να ορίσει τι είναι γενοκτονία, θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι πρόκειται για τον μαζικό αφανισμό συγκεκριμένης πληθυσμιακής ομάδας ανθρώπων που διαμένει σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό εύρος, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά φυλετικά, θρησκευτικά, κοινωνικά , όχι για κάτι που έχει κάνει αλλά γι’ αυτό που είναι.
Σε μια τέτοια γενοκτονία προχώρησε το καθεστώς των Νεότουρκων υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ κατά τον Α παγκόσμιο πόλεμο καθ’ υπόδειξη της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Η αρχή της γενοκτονίας των Αρμενίων τοποθετείται χρονικά στις 24/4/1915 όταν εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης συνελήφθησαν και απαγχονίστηκαν. Ακριβώς λόγω της σημειολογίας αυτής, η 24η Απριλίου έχει οριστεί ως παγκόσμια μέρα μνήμης των γεγονότων εκείνων. Ακολούθησαν εκτεταμένες σφαγές σε όλη την Οθωμανική αυτοκρατορία. Οι αριθμοί κάνουν λόγο για 800.000 έως 1,5 εκατομμύριο νεκρούς. Γυναικόπαιδα αιχμαλωτίστηκαν με σκοπό τον εξισλαμισμό και το να χρησιμοποιηθούν ως δούλοι.
Η Τουρκία ουδέποτε αναγνώρισε τα γεγονότα της γενοκτονίας των Αρμενίων αλλά ούτε και του ελληνισμού του Πόντου κάνοντας λόγο για εκτοπίσεις πληθυσμών για τις ανάγκες του πολέμου καθώς οι Αρμένιοι υποστήριζαν τους εξωτερικούς εχθρούς Ρώσους. Η συλλογική όμως αποτύπωση της μνήμης αυτών των ιστορικών συμβάντων στους λαούς που τα βίωσαν αλλά και στους ιστορικούς που τα μελέτησαν και τα κατέγραψαν ενδελεχώς δεν δύναται να παραποιηθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Αυτή η μνήμη μάλιστα έχει με επιτυχία μεταλαμπαδευτεί στους απογόνους τους, όχι για μισαλλόδοξους σκοπούς αλλά διότι κατά τα λεγόμενα, λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.
