Ο πόλεμος στη Συρία μας ενδιαφέρει για πολλούς λόγους, με κυριότερο -πέραν των γεωπολιτικών εξελίξεων και της ανάμειξης των υπερδυνάμεων- επειδή επηρεάζει πρωτίστως την Ελλάδα και κατά δεύτερο λόγο, και την Κύπρο.
Ήδη ο Ταγίπ Ερντογάν ξεκίνησε ένα «πόλεμο» -συνηθίσαμε να βάζουμε σε εισαγωγικά τη λέξη, ενώ δεν πρέπει- εναντίον της Ελλάδας στον Έβρο και το Αιγαίο. Στον Έβρο βρήκε τα πράγματα πολύ δύσκολα, διότι επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να δράσει και να μην περιμένει μοιρολατρικά την Τουρκία να επιβάλλει τις εξελίξεις.
Αποδείχθηκε και κάτι άλλο: ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, αν και για 45 και πλέον χρόνια δεν έχουν λάβει μέρος σε πολέμους, ήταν απόλυτα αποτελεσματικές. Η κατάσταση στο «πολεμικό» πεδίο είναι έκδηλα υπέρ της Ελλάδας.
Το άλλο μέτωπο, στο Αιγαίο, θα δοκιμαστεί όταν βελτιωθούν οι καιρικές συνθήκες και ο Ερντογάν υλοποιήσει το δεύτερο μέρος του σχεδίου του. Η αίσθηση που έχουν οι επιτελείς είναι ότι θα στείλει πρόσφυγες σε όλο το μήκος του Αιγαίου από τη Λέσβο μέχρι και το Καστελόριζο. Θα σχηματίσει ένα μέτωπο εκατοντάδων μιλίων πιστεύοντας πως το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό δεν θα μπορέσει να καλύψει και να προστατεύσει όλα τα νησιά μας. Κάνει λάθος…
Στον Έβρο, λοιπόν, η κατάσταση είναι ελεγχόμενη. Τώρα η κυβέρνηση και οι Ε.Δ. πρέπει να δείξουν την ίδια «μαγκιά» και στο Αιγαίο. Και να δώσουν ακόμα ένα μάθημα στον Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έχει εξευτελιστεί και στη Συρία, και στη Λιβύη, αλλά και στην Ελλάδα -μέχρι της στιγμής.
Η πηγή του κακού, λοιπόν, είναι η Συρία. Εάν ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν υπέθαλπτε τους τζιχαντιστές τρομοκράτες, ο εμφύλιος θα είχε ήδη τελειώσει. Και οι πρόσφυγες της Συρίας θα είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους.
Οι διπλωμάτες στην Αθήνα και τη Λευκωσία, αλλά και οι μυστικές υπηρεσίες των δύο χωρών, πρέπει να εστιαστούν στα εξής:
Εάν δεν τερματιστούν οι μάχες στην Ιντλίμπ, 980 περίπου χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκονται στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία έτοιμοι να εισέλθουν στη χώρα με στόχο να φτάσουν στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας. Το σενάριο είναι απλά φρικτό. Ο Ερντογάν θα προσπαθήσει να στρέψει και αυτούς προς την Ελλάδα και τα νησιά. Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία.
Η δεύτερη εξέλιξη, που επίσης μας ενδιαφέρει, είναι η κατάληξη της σύγκρουσης μεταξύ των προέδρων της Ρωσίας και της Τουρκίας. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ταγίπ Ερντογάν βλέπουν τη συμφεροντολογική τους σχέση να κινδυνεύει με κατάρρευση και αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει και σημαντική οικονομική ζημία στις δύο εύθραυστες οικονομίες τους. Θα συνεχίσουν να κοιτούν τη σχέση τους στη βάση των προσωπικών(!) οικονομικών και λοιπών συμφερόντων ή θα τερματίσουν αυτή τη σχέση επιλέγοντας να σκεφθούν στρατηγικά και μόνο;
Ότι και να αποφασίσουν, οι προκλήσεις για την Ελλάδα και την Κύπρο θα είναι πολλές:
Εάν τα «σπάσουν», όπως ελπίζουν οι Αμερικανοί, είναι λογικό να σκεφθούμε ότι ο Ερντογάν θα αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την Ουάσιγκτον, αν και από αυτόν τον άνθρωπο όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς. Ο πρόεδρος της Τουρκίας πάσχει από οξεία σχιζοφρένεια, οπότε ουδείς μπορεί να τον ψυχολογήσει.
Όμως, η ομαλοποίηση των σχέσεων Τουρκίας-ΗΠΑ θα αυξήσει τον βαθμό της αμερικανικής επιρροής στη χώρα και ίσως η Ουάσιγκτον θα μπορεί πιο εύκολα να παρέμβει προς τον πρόεδρο της Τουρκίας με στόχο τη βελτίωση και των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Αυτό το σενάριο προβλέπει και τον συμβιβασμό Αθήνας και Άγκυρας, μία εξέλιξη που εξυπηρετεί μόνο τα σχέδια της Τουρκίας, καθώς μόνο αυτή θα έχει οφέλη. Η Ελλάδα, ως γνωστό, δεν διεκδικεί τίποτα. Και ουδείς ηγέτης της έχει δικαίωμα να προσφέρει οτιδήποτε για χάρη ενός ερμαφρόδιτου συμβιβασμού.
Εάν ο «ξανθός ηγέτης» και ο πρόεδρος της Τουρκίας καταλήξουν σε ένα συμβιβασμό, που αυτή τη στιγμή δεν είναι τόσο ορατός, η Αμερική, η Ελλάδα αλλά και η Κύπρος θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο στόχαστρο του Ερντογάν. Θα ήταν ευχής έργο εάν οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονταν επιτέλους ότι τα στρατηγικά τους συμφέροντα εξυπηρετούνται μόνο από την Αθήνα και τη Λευκωσία.
Για ένα περίεργο και βλακώδη λόγο, επιμένουν να εξυπηρετούν τον Ερντογάν. Διότι θεωρούν δεδομένες την Ελλάδα και την Κύπρο. Με τη στάση τους ωθούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, να ξανασκεφθούν τις σχέσεις τους με τη Μόσχα.
Αυτό θέλουν οι φίλοι και σύμμαχοί μας Αμερικανοί; Ας το πουν επιτέλους. Διότι έχουμε από τη μία τον Ερντογάν, ο οποίος προσβάλει τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα προς όφελος της Ρωσίας και από την άλλη την Αθήνα και τη Λευκωσία που επιμένουν να παραμένουν «πιστές» στη δυτική πολιτική τους, εκνευρίζοντας τον Πούτιν, ο οποίος βεβαίως απέδειξε πως δεν χωρατεύει.
Το συμπέρασμα των σοβαρών αναλυτών, στους οποίους προσωπικά δίνω σημασία, είναι ότι στη Συρία συγκρούονται τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ και Ρωσία), αλλά και των περιφερειακών (Τουρκία, Ισραήλ, Αίγυπτος και άλλων). Είναι την ίδια στιγμή και «ευκαιρία» για νέες συμμαχίες, που θα μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας από την έκπληξη…
Η «πολεμική» κρίση, που δημιούργησε στον Έβρο ο Ερντογάν έχει προβληματίσει και την Ουάσιγκτον, αλλά περισσότερο τις Βρυξέλλες. Η ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ταξίδευσε στον Έβρο, όπου τους υποδέχθηκε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Είδαν με τα ίδια τους τα μάτια τις τουρκικές προκλήσεις. Οι δηλώσεις τους ηταν καλές. Τώρα αναμένουμε τις πράξεις. Ακούσαμε κάτι για χρήματα και βοήθεια από τις Βρυξέλλες. Αν είναι για να υποδεχθεί η χώρα τις χιλιάδες των άμοιρων, ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να τα αρνηθεί.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να αναλάβει μόνη της το βάρος. Διότι δεν μπορεί. Οπότε οι Ευρωπαίοι ας βρουν άλλους τρόπους να σταματήσουν τoν Ερντογάν. Υπάρχουν πολλοί…
Πηγή: ΕΘΝΟΣ
