Έφυγε σήμερα το απόγευμα από τη ζωή η κορυφαία Ελληνίδα ποιήτρια Κική Δημουλά σε ηλικία 89 ετών, ύστερα από σύντομη νοσηλεία, κατά την οποία είχε υποστεί ανακοπή καρδιάς.
Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου η Κική Δημουλά μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε ιδιωτικό θεραπευτήριο των βορείων προαστίων και εισήχθη στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Η 89χρονη σπουδαία ποιήτρια παρέμενε σε μηχανική υποστήριξη της αναπνοής έπειτα από σοβαρή λοίμωξη του αναπνευστικού που υπέστη. Την ίδια στιγμή ένα πάνδημο «ωχ» έβγαινε από πολλά στόματα. Από όσους καταλαβαίναμε πως έφθασε η ώρα να αφήσει πίσω της τη φθαρτή ζωή και να περάσει, τελικά, στην αιωνιότητα. Η σπουδαία ποιήτρια έφυγε από τη ζωή αφήνοντας ένα τεράστιο κενό, μια ανείπωτη απώλεια στα ελληνικά γράμματα.
Γεννήθηκε το 1931, στην Αθήνα. Παντρεύτηκε τον μαθηματικό και ποιητή Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος, επί 25 χρόνια. Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1972 τιμήθηκε με το Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου», το 1989 με το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Χαίρε ποτέ» και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή «Η εφηβεία της λήθης». Η Association Capitale Européenne des Littératures τη βράβευσε, τον Μάρτιο του 2010, με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας στο πλαίσιο της πέμπτης Ευρωπαϊκής Συνάντησης Λογοτεχνίας. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, τα Γαλλικά, τα Ισπανικά, τα Ιταλικά, τα Πολωνικά, τα Βουλγαρικά, τα Γερμανικά και τα Σουηδικά.
Σε μία ομιλία της η Δημουλά είχε πει: «Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα». Η αγαπημένη ποιήτρια ήταν η όαση με τις δικές της αόρατες κι ανύπαρκτες ρίμες, τους προσωπικούς στοχασμούς, τη βαθιά θεώρησή της στην έρημο της Λογοτεχνίας. Αυτή ήταν. Ένα ποίημα, χωρίς ομοιοκαταληξία αλλά με τόση συνάφεια, που ζωγράφιζε την καθημερινότητά σου, λες και σε ήξερε, ένιωθε τι περνάς, πώς σκέφτεσαι. Εμπορικά, ήταν μια μηχανή που, εάν ήθελε, θα μπορούσε να παράγει συνεχώς χρήματα – αλλά για την ίδια ήταν πολύ πεζά όλα αυτά, εκείνη έγραψε ποίηση. Συναισθηματικά, έχει σώσει πολλές ζωές, τις ζωές μας, τις «φωτογράφισε», τις σκιαγράφησε, τις έβαψε με χρώματα πάθους και μας άφησε μεγάλη κληρονομιά, αποτυπωμένη σε σελίδες βιβλίων. Έτσι, η Δημουλά δεν πέθανε, κέρδισε για πάντα την αιωνιότητα, αφού η αθανασία για εκείνη ήταν κάτι πολύ σχετικό.
